นิยายที่กำลังอ่านอยู่ช่วงนี้คือ "เทพบุตรกู้บัลลังก์" (บล็อกตอนก่อน) ตอนนี้ออกมาถึงเล่ม 7 แล้ว

เทพบุตรกู้บัลลังก์เป็นนิยายเชิงการทหาร-ประวัติศาสตร์จีนในซีรีส์ "สุยถัง"ของจิ่วถู (ถือเป็นภาคสามในซีรีส์) โดยเนื้อเรื่องภาคนี้จับประวัติศาสตร์ช่วงปลายรัชกาลถังเสวียนจงฮ่องเต้ ซึ่งเกิดเหตุการณ์กบฏ (ที่ไม่สำเร็จ) ครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์จีนคือ กบฏอันลู่ซาน

หลังจากปูพื้นเนื้อหามานาน 6 เล่ม ในที่สุดในเล่ม 7 นี้ แม่ทัพหัวเมืองเหนือ "อันลู่ซาน"ก็ก่อกบฏต่อราชวงศ์ถัง บุกเข้ามาเกือบประชิดนครหลวงฉางอานแล้ว

นิยายจีนเท่าที่อ่านส่วนใหญ่ไม่ค่อยเน้นประวัติศาสตร์ช่วงกลางราชวงศ์มากนัก มักเน้นช่วงรอยต่อระหว่างราชวงศ์ที่มีเนื้อเรื่องจำพวก "เสียเมือง-กู้ชาติ"ที่โรแมนติกกว่า พอมาเจอเรื่องนี้ที่จับประวัติศาสตร์ช่วงกลางๆ ของราชวงศ์ ก็ถือว่าน่าสนใจมาก และทำให้ผมต้องตามไปอ่านประวัติศาสตร์ช่วงนี้เป็นการใหญ่

หลังจากอ่านจบเล่ม 7 แล้ว เลยทำให้ต้องมานั่งคิดพิเคราะห์ดูว่า เหตุการณ์กบฏอันลู่ซานเกิดขึ้นได้อย่างไร จนส่งผลให้ราชวงศ์ถังอันเกรียงไกรแทบทรุดและเกือบจะล่มสลายลง (แน่นอนว่าคนตายเป็นเบือ)

ประเด็นหลักคงเกิดจากการดำเนินนโยบายที่ผิดพลาดในช่วงปลายรัชกาลของถังเสวียนจงฮ่องเต้ ที่ตัวฮ่องเต้ (ซึ่งชรามากแล้ว) หันไปลุ่มหลงพระสนม "หยางกุ้ยเฟย" (หนึ่งในสี่สาวงามของจีน) และปล่อยให้การบริหารราชการแผ่นดินตกไปอยู่ในมือของขันทีใกล้ชิด (พล็อตคล้ายๆ กันเกือบทุกทีเวลาจักรพรรดิจีนมีปัญหา) การช่วงชิงอำนาจของขุนนางชั้นสูงในช่วงปลายรัชกาล โดยเฉพาะตำแหน่งอัครเสนาบดี (เทียบเท่านายก) ก็ส่งผลสะเทือนต่อรัชกาลแบบเงียบๆ มานาน

ตอนอยู่ที่นครฉางอาน ยังรู้สึกไม่สบายใจ ถึงกับหวาดกลัวอยู่บ้าง ใช่หรือไม่

พบว่าไม่ถูกต้อง ใช่หรือไม่? บอกต่อเจ้าตามตรง เรารู้สึกได้แต่แรก ไม่เพียงแต่เรา แทบทุกคนรู้สึกได้ แต่ไม่ว่าเบื้องบนถึงเบื้องล่างล้วนนึกหาวิธีแก้ไขไม่ได้ ได้แต่หลับหูหลับตาอุดใบหู แสร้งเป็นไม่ได้ยินอันใด หลอกตัวเองว่าเป็นยุครุ่งเรือง

นอกจากนี้ยังมีประเด็นเสริมกับนโยบายด้านการทหารช่วงปลายรัชกาล ที่ให้อำนาจกับ "แม่ทัพหัวเมือง"มากขึ้นเรื่อยๆ แม่ทัพเหล่านี้กุมอำนาจสูงสุดในภูมิภาครอบนอก มีกำลังทหารแกร่ง (เพราะต่อสู้กับชนเผ่าตามพรมแดนตลอด) แถมยังมีอำนาจด้านการบริหารเฉกเช่นพลเรือน เก็บภาษีได้ บริหารงานได้ (เทียบเท่ากับผู้ว่า+แม่ทัพ) และแม่ทัพบางคนก็กินตำแหน่งควบหลายมณฑล (อันลู่ซานกินตำแหน่ง 3 มณฑล)

สุดท้ายก็ผสานกับความสงบสุขตลอดรัชกาล (ถังเสวียนจงครองราชย์นานถึง 43 ปี ช่วงต้นรัชกาลรุ่งเรืองมาก) ทำให้แม่ทัพนายกองในนครหลวงอยู่สุขสบาย และคนที่เคยเห็นสงครามจริงๆ ก็ตายหมดรุ่นไปนานแล้ว พอมาเจอการกบฏของ "ทหารบ้านนอก"ที่รบทัพจับศึกทุกวัน ทำให้พ่ายแพ้ไม่เป็นท่า

ทั้งหมดนั่นคือปัญหาในภาพใหญ่ที่เป็นสาเหตุให้เกิดกบฏ

แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซ้อนไปกว่านั้นคือ พอเกิดกบฏจริงๆ ยุทธศาสตร์การตั้งรับของราชวงศ์ก็ผิดพลาดหลายอย่าง

• มอบหมายให้แม่ทัพชาญศึกไปรับมือ แต่ฮ่องเต้กลับไม่กล้ามอบกำลังพลให้ เพราะกลัวแม่ทัพเหล่านี้ก่อกบฏอีก
• ปล่อยให้ขันทีเป็นผู้บัญชาการศึกจากในวัง ทำให้ขันทีที่ไม่พอใจแม่ทัพบางคน (ซึ่งมาคนละสายกับตัวเอง) อ้างโน่นนี่และประหารฆ่าแม่ทัพเก่งๆ ไปมาก

ความผิดพลาดของราชวงศ์ถังในการรับมือกับกบฏ ทำให้ต้องเสียนครหลวงถึง 2 แห่ง (ราชวงศ์ถังใช้เมืองหลวงสองเมืองคือ ลั่วหยางกับฉางอาน) ฮ่องเต้ต้องหนีลงใต้แบบหัวซุกหัวซุน

ที่น่าสนใจคือราชวงศ์ถังโดนถล่มเละไปซะขนาดนั้นแล้ว ฝ่ายกบฏเองกลับอยู่ในสภาวะ "ชนะการศึกแต่ไม่สามารถปกครองได้"และต้องล่มสลายลงไปเองในที่สุด (ระดับผู้นำฆ่ากันเองไปหลายรอบ) แถมราชวงศ์ถังที่กรอบแกรบทรุดโทรมยังสามารถ "คัมแบ็ค"กลับมาได้ดังเดิม (แม้จะไม่ดีเท่าเดิม) และอยู่ต่อได้อีกนาน 150 ปี

สถานีโตเกียว (Tokyo Station) เป็นสถานที่อีกแห่งของโตเกียวที่อาจไม่ดังเท่าย่านยอดฮิตอย่างชินจูกุ กินซ่า ชิบูย่า แต่เอาเข้าจริงแล้วมันมีความสำคัญทั้งในแง่เป็นฮับของการเดินทางโดยรถไฟ และในแง่สถานที่ทางประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นยุคใหม่ด้วย

เมื่อกล่าวถึงสถานีโตเกียว ความหมายของมันมี 2 อย่างคือ "สถานีรถไฟ"โตเกียว และ "สถานีรถไฟใต้ดิน"โตเกียว ที่อยู่ติดกัน

สถานีรถไฟโตเกียว

สำหรับสถานีรถไฟโตเกียว ถือเป็นกิโลเมตรที่ศูนย์ของระบบรถไฟในญี่ปุ่น เพราะรถไฟระหว่างเมืองของญี่ปุ่นโดยเฉพาะชินคันเซ็น จะมีจุดศูนย์กลางอยู่ที่นี่ (อาจมีบางขบวนที่ไปตั้งต้นที่สถานีอูเอโนะแทน หรือผ่านไปชินจูกุบ้าง แต่สถานีโตเกียวคือจุด starting point จริงๆ)

ทริปนี้ของผมไม่ได้ขึ้นชินคันเซ็นที่สถานีโตเกียวเลยสักขบวน เนื่องจากพักอยู่แถวชินจูกุซึ่งเป็นเมืองฝั่งตะวันตก ก็เลยหันไปขึ้นสถานีรถไฟฝั่งตะวันตกอย่างอิเคะบุคุโระ (Ikebukuro) หรือโอมิยะ (Omiya) แทน ไม่ได้ขึ้นต้นสายที่สถานีโตเกียวเลย แต่ไหนๆ มาโตเกียวทั้งทีก็ขอมาเดินเล่นดูสักหน่อย

จุดเด่นของสถานีโตเกียวคือตัวอาคารหลักที่สร้างมาตั้งแต่ปี 1914 (เกือบครบ 100 ปีแล้ว) ซึ่งมีสถาปัตยกรรมทรงยุโรปที่สวยงาม ตึกทาสีแดงเด่น กลายเป็นจุดถ่ายรูปสำคัญสำหรับคนมาแถบๆ นี้ (ได้ข่าวว่าตอนนี้ชั้นสองและสามของสถานี กลายเป็นโรงแรมรถไฟแบบคลาสสิคไปแล้ว)

ฝั่งตรงข้ามสถานีเองก็เป็นย่านการค้าเก่าแก่ที่เคยอยู่รายรอบสถานีโตเกียว ศูนย์กลางด้านการคมนาคมในอดีต ย่านนี้เรียกว่า Yaesu โดยถือเป็นประตูด้านทิศตะวันออกของสถานีโตเกียว (ส่วนพระราชวังอิมพีเรียล จะอยู่ด้านตะวันตกของสถานี)

ภายในสถานีก็มีโฆษณาของชินคันเซ็นรุ่นต่างๆ (ในฐานะ "บ้าน"ของชินคันเซ็น) ภาพที่เห็นก็คือรถไฟสายโทโฮคุขบวนใหม่ Super Komachi กับ Hayabusa ที่กำลังเป็นพระเอกของ JR หรือบริษัทรถไฟญี่ปุ่นในปัจจุบัน (ซึ่งเราจะกล่าวถึงในบล็อกตอนต่อๆ ไป)

นอกจากชินคันเซ็นแล้ว รถไฟเส้นสำคัญที่ผ่านสถานีโตเกียวก็คือ JR Yamanote Line ซึ่งเป็นรถไฟสายสำคัญที่วิ่งรอบเมืองโตเกียวอยู่แล้ว (และคนที่ไปโตเกียวก็น่าจะรู้จักกันทุกคน เพราะผ่านย่านสำคัญๆ ทั้งหมด) ถ้าเดินทางด้วย Yamanote Line มาที่นี่ก็สะดวกมาก

บริษัทรถไฟ JR สาขาต่างๆ ก็มาเปิดช็อปของตัวเองด้วย อย่างในภาพเป็นช็อปของ JR Hokkaido ก็เต็มไปด้วยโบรชัวร์ท่องเที่ยวมากมาย (ภาษาญี่ปุ่นล้วน อ่านไม่ออก)

สถานีรถไฟใต้ดินโตเกียว

ตัวสถานีรถไฟใต้ดินโตเกียวนั้นตั้งอยู่ข้างๆ กัน มีรถไฟใต้ดินผ่านหนึ่งสายคือ Marunouchi Line (สายสีแดง) ที่วิ่งทะลุกลางเมืองไปโผล่แถวชินจูกุได้ด้วย

ตัวสถานีรถไฟใต้ดินก็คงไม่มีอะไรพิเศษครับ (มีแต่โฆษณา HP นะในช่วงที่ไป มีทุกเสาเลย หลอน)

ร้านขายขนมและของฝาก

Tokyo Banana ของฝากชื่อดัง โฆษณากันอย่างนี้เลย (รสชาติพิเศษลายแมว)

แต่จุดเด่นของสถานีโตเกียวจริงๆ คือถนนคนเดินชั้นใต้ดินที่ชื่อว่า "First Avenue Tokyo Station"ครับ

First Avenue Tokyo Station

First Avenue Tokyo Station เป็นห้างสรรพสินค้าใต้ดินติดแอร์เย็นสบาย เต็มไปด้วยร้านค้าร้านอาหารมากมาย มีชื่อเสียงในฐานะแหล่งช็อปปิ้งสำคัญอีกแห่งของโตเกียวไปแล้ว

ทางเดินลงไป First Avenue จากสถานีรถไฟใต้ดิน

ป้ายโฆษณาว่ามีอะไรบ้าง

Rokurinsha Tokyo - Ramen Street

เอาเรื่องกินก่อนครับ นอกจากภัตตาคาร ร้านอาหาร ร้านกาแฟ จำนวนมากแล้ว ที่นี่ยังมี "ถนนราเม็ง" (เดิมชื่อ Ramen Street มั้ง ตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็น We Ramen แทนแล้ว เพิ่ง renovate ใหม่ไปเมื่อเดือนกันยายนนี้เอง)

We Ramen มีร้านราเม็งหลายขนานให้เลือกรับประทาน บางร้านคนเยอะ บางร้านคนน้อย แต่ร้านที่เป็นเป้าหมายของเราคนเยอะมากๆ ตั้งแต่ไปถึงครับ รอคิวกันนานเลยแหละ ตอนต่อคิวต้องอ้อมรอบร้านครึ่งรอบเลยทีเดียว

โลโก้ของร้านเป็นรูปรวงผึ้ง ชื่อร้านคือ Rokurinsha Tokyo

ภายในร้านครับ ร้านเล็กๆ คนนั่งกันเต็ม ตอนซื้อต้องกดตู้หน้าร้านแล้วยื่นตั๋วให้พนักงาน

ระหว่างรอพนักงานก็จะเอาเมนูมาแจกให้ดูกันก่อน รายการอาหารมีไม่เยอะ (ตามปกติของร้านอาหารในญี่ปุ่นทั่วไป) ราเม็งร้านนี้จะไม่เสิร์ฟเส้นโดยราดน้ำซุปมาด้วย แต่จะแยกเส้นกับซุบแล้วให้เราคีบเส้นจุ่มซุบแทน

จานที่เลือกคือชุดมาตรฐาน 950 เยน แต่สั่งผิดพลาดไปหน่อยเลยได้ไข่ต้มเพิ่มมาอีก 2 ลูก!!!

น้ำซุปราเม็งร้านนี้เป็นซุปข้นใส่ปลาแห้งครับ อร่อยมากๆ แต่จะออกเค็มถ้ากินเปล่าๆ ต้องกินกับเส้นจึงจะกำลังดี (แต่ให้เส้นมาเยอะมาก สรุปว่ากินเส้นไม่หมด) ก็คุ้มค่ากับการรอเป็นชั่วโมงแต่เนื่องจากรูปแบบอาหารพิสดารไปสักหน่อย ไม่ใช่อาหารที่คุ้นเคยเลยรู้สึกยังไม่ค่อยสุดเท่าไร

ร้านขนม

กินเสร็จแล้วก็เดินครับ ตอนแรกกะว่าจะใช้เวลาในนี้ไม่นานแล้วไปเที่ยวที่อื่นต่อ ปรากฏว่าของเยอะมากและน่าสนใจมาก หลงมัวเมากันอยู่ในนี้แหละไม่ต้องไปไหน

ใกล้ๆ กับร้านราเม็งมีร้านขายขนมกล่องครับ KitKat สารพัดรส ซื้อกลับกันได้ตามสบาย

มีรสแปลกๆ อย่างรสวาซาบิ (กลิ่นวาซาบิแต่ไม่เผ็ดนะ) และรสภูเขาไฟฟูจิ (เป็นรสชีสเค้ก) ด้วย

ช่วงที่ไปเป็นเดือนตุลาคมพอดี ก็มีรสฟักทองสำหรับฮัลโลวีน

ญี่ปุ่นเป็นชาติบ้าเมลอน ก็มีเมลอนจำลองแบบนี้ด้วย อันนี้ไม่ได้ซื้อมาไม่รู้เป็นไง

ที่น่าสนใจมากๆ คือช่วงกลางๆ ของ First Street มีร้านของ "บริษัทขนม"ที่เราคุ้ยเคยอย่าง Glico และ Calbee มาเปิด มีผลิตภัณฑ์ขายแทบทุกอย่าง เอาแค่คนญี่ปุ่นต่อคิวซื้อกันเองก็ถล่มทลายแล้ว

ร้านของกูลิโกะครับ ป๊อกกี้สารพัดรส

มีของแจกเป็นป๊อกกี้ยักษ์เป่าลมด้วยนะ ฮา

Pretz ก็มี

Collon กระป๋องยักษ์

Pretz รสราเม็ง โอ้วพระเจ้า

อันนี้ของเจ๋งอีกอันครับ มันคืออัลมอนด์เคลือบช็อคโกแลต ทำให้ดูกันสดๆ ตรงนั้น ตักใส่กล่องห่อให้เลย

ขนมของร้าน Calbee เป็นมันฝรั่งทอดแล้วท็อปปิ้งด้วยหน้าต่างๆ คนญี่ปุ่นซื้อกันเยอะมาก แถวยาวมากเลยไม่ได้ลอง

ผลิตภัณฑ์อื่นๆ ของร้าน Calbee

ของเล่น Character Street

ใกล้ๆ กับโซนของกินก็จะมีโซนที่เรียกว่า Character Street รวมร้านขายของที่ระลึกของการ์ตูนหรือคาแรกเตอร์ดังๆ มาไว้รวมกัน แน่นอนว่าเด็กเยอะมากถึงมากที่สุด

ร้านแรกที่ผมมุ่งตรงไปย่อมหนีไม่พ้น JUMP Shop ร้านของนิตยสารโชเนนจั๊มป์ รวมคาแรกเตอร์ของการ์ตูนทั้งหมดในเครือ (แน่นอนว่า วันพีซเด่นที่สุดอยู่แล้ว)

มุมวันพีซครับ เนื่องจากไปร้านที่เกี่ยวข้องกับวันพีซมาเยอะแล้วเลยไม่ค่อยตื่นเต้นนัก

ของเจ๋งๆ ก็มีบ้าง เช่น แกงกะหรี่นายพลอาไคอินุ กินแล้วรับรู้รสชาติของลาวากันเลยทีเดียวสินะ

โคล่าของแฟรงกี้

ผลปีศาจ! (ข้างในเป็นลูกอม)

เก่าหน่อยก็มีครับ ถั่วเซ็นสึจากดราก้อนบอล

บอกตามตรงว่า ผมมาเข้าใจที่มาที่ไปของตัวละครบางตัวในวันพีซก็เวลามาร้านขายของพวกนี้แหละ บางตัวนี่มันเขียนขึ้นเพื่อขายของชัดๆ!!! (แต่เนียนกว่า Gundam SEED Destiny มาก) อย่างตัว Perona นี่มันออกมาจับตลาดสาวหวานแหววชัดๆ

คอสตูมพิเศษของวันพีซช่วงต่างๆ ก็ขายได้หมดครับ ไม่ว่าจะเป็นโซโรในชุดสูท หรือสโมกเกอร์เวอร์ชันสลับวิญญาณ มีของขายทั้งหมด

ญี่ปุ่นช่วงนี้ยังอยู่ในโหมดบ้า Tokyo Sky Tree ดังนั้นคาแรกเตอร์ทุกตัวในญี่ปุ่นก็จะมีเวอร์ชันพิเศษกับ Sky Tree มาขาย (ทั้งที่บางอย่างมันดูไม่เกี่ยวข้องกันแบบสุดๆ)

มาดูเรื่องอื่นกันบ้าง โจโจ้อนิเมะกำลังออกฉายใหม่ สินค้าที่เกี่ยวกับโจโจ้ก็จะเห็นกันเยอะหน่อย

ฟิกเกอร์ พวงกุญแจ เข็มกลัด ของเรื่องโจโจ้เยอะแยะมากมาย (แต่ผมว่ามันเป็นเรื่องที่เอามาทำหุ่นแล้วไม่สวยนะ)

ไม่โอตาคุจริงๆ ไม่รู้จักแน่นอนครับ เสื้อแจ็กเก็ตปักลายของมูลนิธิ Speed Wagon ยังมีขายเลย ใส่แล้วคุณก็จะกลายเป็นผู้สนับสนุนหลักของตระกูลโจสตาร์

อันนี้ก็เจ๋งครับ "หน้ากากศิลา"จากภาค 2

นารุโตะ ดังมากในอเมริกาแต่ในญี่ปุ่นก็เฉยๆ ส่วนของขายที่เจ๋งก็มีแค่กระเป๋าตังกบแบบเดียวกับที่นารูโตะใช้ในการ์ตูน

ย้อนยุคกันอีกหน่อยกับ Slam Dunk ของขายมีไม่เยอะเท่าไรแต่ก็แก้คิดถึงกันได้

ร้านอื่นๆ ครับ Suzy's Zoo (ผมก็ไม่รู้จักเหมือนกัน) แต่ทุกอย่างพ่วงขายกับ Sky Tree ได้หมด

Tomica Shop รถยนต์ของเล่นในเครือ Tomy

มีซุ้มสอนให้เด็กญี่ปุ่นดูด้วยว่า กว่าจะได้รถของเล่นมาคันนึง ต้องผ่านอะไรมาบ้าง

สินค้าพิเศษหน้าร้าน มีรถรุ่นพิเศษเวอร์ชัน Rilak Kuma เพิ่งขายพอดี

เป็นเด็กญี่ปุ่นมาเที่ยวร้านแบบนี้คงมันส์มากเลยนะ

ร้านของ Tomica นอกจากรถยนต์แล้วก็มีรถไฟด้วย คนญี่ปุ่นเป็นติ่งรถไฟ รถไฟคือฮีโร่

สารพัดรถไฟของเล่นครับ

รถไฟชินคันเซ็นรุ่นล่าสุด Hayabusa และ Super Komachi กลายเป็นฮีโร่แห่งชาติ มีของขายทุกอย่าง

มาดูของแนวน่ารักกันบ้าง อันนี้ Rascal the Raccoon ตัวที่อยู่ในกระบะนั้นกลิ้งได้ด้วย (ใส่ถ่าน)

กองทัพแรคคูนจู่โจม!

Donguri Garden ร้านนี้รวมคาแรกเตอร์น่ารักจากหลายแบรนด์ ที่เด่นๆ คือ Studio Ghibli (ของขายมีเยอะกว่าใน Ghibli Museum อีกนะ)

โทโทโร่สารพัดแบบ

Moomin ก็มี

ร้านของพวกสถานีทีวีครับ น่าจะมากันเกือบครบทุกสถานี (อันนี้ของ Fuji TV) เผอิญเราไม่ได้ดูทีวีญี่ปุ่นก็เลยไม่อิน

บรรยากาศทั่วไปใน Character Street มาวันหยุดคนเยอะมากๆ

ร้านของ Sanrio มีสารพัด Kitty ตามคาด

ร้านของ Rilakkuma ใหญ่โตกว่าร้านอื่นๆ สาวญี่ปุ่นเพียบ สาวไทยก็เพียบ

อย่างที่บอกไปว่า Sky Tree กำลังฮิตครับ ดังนั้นทุกอย่างจึงมีเวอร์ชัน "กอด Sky Tree"หมด

ผมเฉยๆ กับ Rilak แต่มาเจอไอ้นี้เข้าไปก็แทบกรี๊ด K-Spot ร้านขายของ Dragon Quest

มีทุกอย่าง โล่แห่งโรโตะ คิงสไลม์ และล่าสุดคือสินค้าจาก Dragon Quest X

ของจะคล้ายๆ ที่ร้าน Square Enix แต่บางอย่างก็เยอะกว่านะ (ร้านนี้ DQ ล้วน ไม่มีฝั่ง Square เลย)

ปิดท้ายด้วยร้าน Ultraman โดย Tsuburaya Production เผอิญว่าหลังๆ ไม่รู้จัก Ultraman รุ่นใหม่ๆ สักตัวเลยไม่ค่อยอิน (คนก็ไม่ค่อยเข้าเท่าไร)

Matsuzo Potato

ร้านนี้เดินผ่านหลายรอบรู้สึกว่าดูดีมาก เลยลองดูหน่อยครับ เขาขาย "มันอบ"หน้าตาดูไฮโซมาก

ขนมอย่างอื่นก็มี แต่มันดูจะโดดเด่นที่สุด ก็เลยซื้อมาลองบ้าง

น่าเสียดายว่าซื้อไปขณะที่ยังอิ่มมาก เลยไม่ได้กินทันทีแต่เก็บเอาไว้กินที่โรงแรม มันเลยเย็นและไม่อร่อยเท่าใดแล้ว (ความผิดเราเอง) ถ้ากินตอนออกมาร้อนๆ หรือเอาไปอบอีกรอบก็น่าจะอร่อยทีเดียว

ปิดท้ายครับ ตู้ล็อกเกอร์ฝากของของที่นี่มีหลายจุด ไม่มีเบอร์บอกแต่ใช้เป็น "สัตว์"แทน มีหลากหลายช้างม้านกปลาปู อันนี้ก็แปลกๆ ดีเลยเอามาฝากกัน

ซีรีส์เที่ยวโตเกียวน่าจะเหลืออีกไม่กี่ตอนแล้ว ต่อไปจะเข้าสู่การไปเที่ยวภูมิภาคโทโฮคุสักทีครับ (ดองกันมานาน)

Fred Wilson เขียนไว้เมื่อปี 2010 What A CEO Does

A CEO does only three things. Sets the overall vision and strategy of the company and communicates it to all stakeholders. Recruits, hires, and retains the very best talent for the company. Makes sure there is always enough cash in the bank.

ผู้บริหารรายหนึ่งบอกกับ Fred ในฐานะบอร์ดของกิจการ startup ที่กำลังมองหา CEO คนใหม่ว่าโดยทั่วไปแล้ว CEO ก็ทำงานแค่สามอย่างเอง

1. ตั้งวิสัยทัศน์และยุทธศาสตร์ขององค์กรในภาพกว้าง และสื่อสารให้ทุกคนเข้าใจ
2. จ้างคนเก่งๆ เข้ามาและรักษาไว้ให้ได้
3. ทำยังไงก็ได้ให้มีกระแสเงินสดเหลือพอใช้

ผู้บริหารคนนี้บอก Fred ว่า CEO ทำแค่นี้ก็พอแล้ว งานอื่นๆ นอกจากนี้ควรใช้คนอื่นทำแทนให้หมด

Brad Feld นำสูตรนี้ไปต่อยอดในบล็อก Being A Great CEOได้ออกมาเป็น 7 ข้อ (ข้อ 3-4 เหมือนกัน)

1. เป็นผู้นำผ่านการทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ทุกอย่างที่ CEO ทำต้องตรวจสอบได้ ไม่มีข้อยกเว้น
2. ตั้งวิสัยทัศน์และยุทธศาสตร์ขององค์กรในภาพกว้าง และสื่อสารให้ทุกคนเข้าใจ
3. จ้างคนเก่งๆ เข้ามาและรักษาไว้ให้ได้
4. ทำยังไงก็ได้ให้มีกระแสเงินสดเหลือพอใช้
5. เป็นตัวแทนมุมมองของลูกค้าต่อบริษัท เพื่อต่อสู้กับความต้องการในระยะสั้นที่บริษัทอยากมุ่งไป
6. ผลักดันการลงมือทำงาน และพัฒนากลไกการทำงานของบริษัทให้ดีขึ้นเรื่อยๆ
7. เป็นตัวแทนของบริษัทเมื่อต้องสื่อสารไปยังโลกภายนอก

สนามบินนาริตะเป็นสนามบินหลักของโตเกียวที่อยู่ไกลตัวเมืองมากๆ (แต่เที่ยวบินจากเมืองไทยก็ดันเยอะกว่าฮาเนดะมาก) การเดินทางไปกลับสนามบินนาริตะจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าไรนัก

ถ้าไปเที่ยวเองไม่ง้อทัวร์ การเดินทางที่ดีที่สุดคงหนีไม่พ้น "รถไฟ"สายด่วนระหว่างตัวเมืองกับสนามบินครับ แถมเอาเข้าจริงแล้วรถไฟไปกลับนาริตะดันมีให้เลือกถึง 2 ยี่ห้อ (นับเฉพาะสายด่วน) คือ

• N'EX หรือ Narita Express ของบริษัท JR
• Narita Sky Access ของบริษัท Keisei

เส้นทางวิ่งของรถสองยี่ห้อนี้เริ่มจากนาริตะเหมือนกัน แต่วิ่งรางคนละเส้นกัน และไปสุดทางที่โตเกียวคนละสถานีกัน โดย Sky Access จะไปถึงแค่สถานี Ueno (แผนที่)

ส่วน N'EX จะวิ่งไปตั้งหลักที่สถานี Tokyoก่อนแล้วทะลุไปทิศตะวันตกของเมืองโตเกียว แยกเป็น 2 สายคือตะวันตกเฉียงเหนือ (Shibuya, Shinjuku, Ikebukuro) และตะวันตกเฉียงใต้ วิ่งลงล่างไป Yokohama แทน

เนื่องจากเป้าหมายปลายทางของเราอยู่ที่ Shinjuku ตัวเลือกที่เหมาะสมจึงเป็น N'EX แบบไม่ต้องคิดมากครับ (ชื่อที่ถูกต้องคือ N'EX มีลูกน้ำด้วย)

ค่าตั๋ว N'EX

ค่าตั๋วแบบ one-way จากนาริตะไปสถานีโตเกียวอยู่ที่ 2,940 เยน ถ้านั่งต่อมาอีกหน่อยเข้ากลางเมืองอยู่ที่ 3,110 เยน (ราคาล่าสุดดูจากในเว็บ)

แต่ถ้าคุณเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติ และเป็นพวกเดินทางไปเที่ยวด้วยตัวเองด้วยรถไฟใต้ดินอยู่แล้ว ตัวเลือกที่เหมาะกว่าคือแพ็กเกจ N'EX + บัตร Suica (บัตรโดยสารแบบเติมเงินของญี่ปุ่น) โดยเราจะได้

• ตั๋ว N'EX แบบไป-กลับ (round-trip) จากสถานีไหนก็ได้ไปนาริตะ
• บัตร Suica มูลค่า 2,000 เยน (แบ่งเป็นค่ามัดจำบัตร 500 เยน ค่าเดินทางจริง 1,500 เยน)

ในราคา 5,500 เยนเท่านั้น ถือว่าถูกมากจากราคาปกติที่ประมาณ 8,000 เยน

ตั๋วแบบนี้จะสามารถซื้อได้ที่ศูนย์ JR East Travel Center ที่ชั้นล่างสุดของสนามบินนาริตะเท่านั้น (ชั้นเดียวกับรถไฟเข้าสถานี) ไม่มีขายที่อื่นครับ (รายละเอียด)

เส้นทางและเวลาวิ่ง

N'EX จะวิ่งออกจากสนามบินนาริตะ Terminal 1 ผ่าน Terminal 2 แล้วเข้าเมือง โดยจะวิ่งสลับกันระหว่างสายที่ไป Ofuna กับสายที่ไป Shinjuku ครับ ดังนั้นถ้ามีปลายทางจำเพาะเจาะจงก็ต้องเช็ครอบกันดีๆ หน่อย (ถ้าลงที่สถานี Tokyo ขึ้นได้ทุกคัน)

ปกติแล้ว N'EX จะออกประมาณชั่วโมงละสองคัน เฉลี่ยแล้วทุกครึ่งชั่วโมง ดูตารางได้ที่ N'EX Timetable

ระยะเวลาเดินทาง

• สนามบินนาริตะ T1 ไปสถานี Tokyo = 1.30 ชั่วโมง
• สนามบินนาริตะ T1 ไปสถานี Shinjuku = 1.45 ชั่วโมง

นั่งกันนานเงกครับเพราะว่าไกลจริงๆ

N'EX จากสนามบินเข้าเมือง

วันที่ผมไปลงนาริตะก็เจอแจ็คพ็อตครับคือพายุใหญ่ที่สุดในรอบหลายปีเข้าญี่ปุ่น ไฟลท์เลื่อนไป 8 ชั่วโมง โปรแกรมเสียไปหมด พอไปถึงนาริตะก็เจอกับความโกลาหลมากมาย ทั้งเครื่องบินเข้าหลุมจอดไม่ได้ (แลนดิ้งแล้วต้องรอคิว) กระเป๋าช้า และคนรอต่อคิวที่ JR East Travel Center จำนวนมหาศาล

การซื้อตั๋วที่นาริตะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรอต่อคิวที่ JR East Travel Center นั่นแหละ ซึ่งอยู่ญี่ปุ่นก็ดีอย่างตรงที่เจ้าหน้าที่ขยันทำงานกันอย่างเต็มที่ ยิ้มและช่วยเหลือตลอดไม่ว่าคนจะเยอะแค่ไหน (ต่างไปจากเมืองไทยที่เวลาคนต่อคิวเยอะๆ จะต้องมีเคาเตอร์ที่มีคนนั่งแต่ไม่ยอมเปิดและทำเหมือนนับเงินอะไรสักอย่าง)

วันที่ไป เที่ยวรถของ N'EX ถูกเลื่อนไปหมดจนไม่มีอะไรแน่นอน เราก็บอกกับเจ้าหน้าที่เลยครับว่าต้องการซื้อตั๋ว N'EX + Suica และขอให้เขาจองที่นั่งของ N'EX ขาเข้าเมืองให้เลย (ขากลับจะเป็น open ticket ที่ไม่ระบุเวลา ซึ่งเราจะต้องไปจองที่นั่งกับศูนย์ JR แห่งอื่นๆ ในภายหลังอีกที ไม่สามารถขึ้นโดยไม่จองที่ได้)

เมื่อได้ตั๋วแล้วก็เดินเข้าสถานีรถไฟที่ Narita Airport ซึ่งอยู่ข้างๆ กับ JR East Travel Center ครับ หาไม่ยากเพราะทุกคนก็จะไปขึ้นรถไฟขบวนเดียวกับเรานั่นแล

โลโก้ของ N'EX เป็นรูปเครื่องบิน

หัวขบวน

บน N'EX ทุกคันมีจอภาพพร้อมภาษาอังกฤษ ญี่ปุ่น จีน เกาหลี

ข้อมูลสายการบินออก-เข้าก็มีหมดนะ

แผนผังตู้โดยสารครับ

สรุปว่าวันที่ไป N'EX วิ่งช้าผิดปกติ คงเป็นเพราะปัญหาเรื่องสภาพอากาศและปัญหาอื่นๆ ทำให้ผมใช้เวลาบน N'EX ไป 2 ชั่วโมงครึ่งจากปกติที่ไม่ควรเกิน 2 ชั่วโมงดี นั่งกันจนเหนื่อยยังไม่ถึงสักที

N'EX จาก Shinjuku ไปสนามบิน

ปัญหาต่อมาคือการนั่งไปลง Shinjuku ที่เป็นสถานีใหญ่ แล้วตั้งใจจะเดินทางต่อด้วยรถไฟใต้ดินไปยังสถานีแถวๆ นั้นกลับเป็นเรื่องลำบากมาก เพราะสถานีมันใหญ่ ซับซ้อน บันไดเยอะ และหลายจุดไม่มีลิฟต์ ก็ต้องขนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ๆ หนักๆ กันอ้วกแตก

พอถึงวันกลับเราเลยแก้เกมด้วยการไปสำรวจก่อนว่า ต้องไปเข้าประตูสถานีฝั่งไหนถึงจะเวิร์คสำหรับคนที่มีกระเป๋าเดินทางครับ

สิ่งที่พบคือ "ไม่มีวิธีไหนง่ายเลย"เพราะ N'EX เป็นรางพิเศษที่ต่อเติมเข้ามายังสถานี Shinjuku ทำให้สิ่งอำนวยความสะดวกแย่มากๆ ไม่มีลิฟต์ลงไปถึงรางของ N'EX ซะงั้นไป

วิธีเดินทางเข้าสถานีที่ง่ายที่สุดคือผ่าน South Gate หรือ New South Gate แต่ผมนั่งแท็กซี่ขนของไปจากโรงแรม ก็เลยไปที่ South East Gate (จุดที่มีบันไดเลื่อนขึ้นไปชั้นของสถานี ตรงห้าง Lumine) แทน

Narita Express จะอยู่ที่ชานชาลาเบอร์ 5/6 ครับ เดินตามป้ายไปอย่างเดียวพอ

ป้ายบอกเวลาออกของ N'EX (อันบน)

อันนี้เป็นแผนที่ของชานชาลา 5-6 ที่ Shinjuku ครับ อย่างที่บอกไปข้างต้นว่าวิธีเดินทางมันซับซ้อนมาก ถ้าของเยอะให้เข้าที่ Southern Terrace Exit หรือ New South Exit จะง่ายสุด ถ้ามาทางอื่นจะต้องใช้ท่าพิสดาร เดินลงแล้วเดินขึ้นใหม่อีกรอบจึงจะถึงชานชาลา (ตรงคำว่า You are here)

รถมาแล้วก็ขึ้นเลยครับ ขากลับนี่ไม่มีปัญหาอะไร รถวิ่งตรงเวลาสบายใจดีมาก สะดวกสบาย

บน N'EX มีของขายนิดหน่อย แต่ถ้าจะให้ดีก็ควรเตรียมเสบียงไปเองดีกว่า ที่ชานชาลาก็มีของขายอยู่ 2-3 ร้านอยู่แล้ว (พวกน้ำขนม ไม่ยากอะไร แต่ถ้าหิวจริงๆ ก็อดหน่อยไปกินที่นาริตะก็ได้)

ข้างล่างนี้เป็นเมนูบนรถไฟ

ประสบการณ์ขึ้น N'EX ของผมก็จบแค่นี้ครับ หวังว่าน่าจะเป็นประโยชน์กับคนที่จะตามไปเที่ยวญี่ปุ่นในอนาคตนะครับ

บล็อกซีรีส์ญี่ปุ่นเขียนแต่เรื่องโตเกียว แต่จริงๆ ที่ไปญี่ปุ่นรอบล่าสุดนี่ เป้าหมายคือ "โทโฮคุ" (Tohoku) หรือภาคอีสานของญี่ปุ่นครับ

โทโฮคุ เป็นชื่อเรียกของพื้นที่ 6 จังหวัดที่อยู่ตอนเหนือสุดของเกาะฮอนชู เกาะหลักของญี่ปุ่น แต่ยังไม่ข้ามไปถึงเกาะฮอกไกโด ถือว่าเป็นพื้นที่ด้านตะวันออกเฉียงเหนือของเกาะฮอนชู จุดเด่นคือธรรมชาติ เทือกเขา ป่า แม่น้ำ ทะเล ที่สวยงาม ถึงแม้จะไม่ใช่โซนท่องเที่ยวยอดนิยมแบบโอซาก้า-เกียวโต แต่ก็ถือเป็นอีกภูมิภาคที่น่าสนใจ (แผนที่จาก Wikitravel)

เมืองที่ชื่อดังสักหน่อยในภูมิภาคนี้คือ เซ็นได แต่หลังเหตุการณ์สึนามิปี 2011 ก็ทำให้เมืองฟุกุชิมะ (ที่มีโรงไฟฟ้า) โด่งดังแซงหน้าไปเรียบร้อยแล้ว -_-''

และเนื่องจากการไปเที่ยวโทโฮคุครั้งนี้เป็นการไปเที่ยวด้วยตัวเอง ดังนั้นการเดินทางทั้งหมดจึงไปด้วยรถไฟ JR โดยเฉพาะรถไฟสายสำคัญคือ Tohoku Shinkansen นั่นเอง

หมายเหตุ: รายละเอียดการท่องเที่ยวของโทโฮคุในภาพรวมที่เป็นภาษาอังกฤษ ดูได้จาก เว็บการท่องเที่ยว Tohoku, Japan Guide, Wikivoyage

นั่งรถไฟไปโทโฮคุ

ก่อนจะเข้าเรื่องท่องเที่ยว ต้องอธิบายข้อมูลเรื่องการเดินทางด้วยรถไฟก่อนครับ ภูมิภาคซีกตะวันออกของเกาะฮอนชู นับตั้งแต่แถวๆ โตเกียวเป็นต้นไปจนสุดเกาะ ถือเป็นเขตรับผิดชอบของบริษัทรถไฟ JR East (ซึ่งถือเป็นบริษัทรถไฟที่ใหญ่ที่สุดในเครือ JR ด้วย) ส่วนพื้นที่โทโฮคุถือเป็นส่วนหนึ่งหรือซับเซ็ตของ JR East เท่านั้น

(ภาพประกอบจาก JR East) ส่วนสีเหลืองทั้งหมดคือพื้นที่ให้บริการของ JR East แต่ส่วนที่เป็นสีเหลืองอ่อนเท่านั้นคือพื้นที่โทโฮคุ 6 จังหวัด

การเดินทางจากโตเกียวไปยังโทโฮคุ มีรถไฟความเร็วสูงชินคันเซ็นสายหลักคือเส้นสีแดงในภาพ Tohoku Shinkansen จะวิ่งจากโตเกียวแล้วขึ้นเหนือไปสุดที่เมือง Aomori เมืองใหญ่ตอนเหนือสุดของเกาะเลย

แต่เส้นทางรถไฟ Tohoku Shinkansen จะวิ่งเลียบชายฝั่งทางตะวันออกของเกาะ (เพราะมีเมืองใหญ่เยอะ) ถ้าอยากไปฝั่งตะวันตกของเกาะที่มีเมืองน้อย ภูเขาเยอะ ต้นไม้เยอะ ก็จำเป็นต้องนั่งรถไฟ (ที่อาจไม่ใช่ชินคันเซ็น) ต่อจากเมืองในซีกตะวันออกกันแทนครับ

สำหรับชินคันเซ็นที่วิ่งไปยังฝั่งตะวันตกของเกาะ จะมีสายที่เรียกว่า Akita Shinkansen ไปยังเมือง Akita ด้วย (ตามภาพข้างต้น) รายละเอียดของรถสองขบวนนี้ดูได้จาก เว็บไซต์ JR East

จุดที่น่าสนใจคือรถไฟที่ออกจากโตเกียวไป Aomori และ Akita จะเป็น "รถพ่วง"ในช่วงแรกตั้งแต่โตเกียวไปถึงเมือง Morioka แล้วค่อยแยกขบวนไปตามเป้าหมายปลายทางครับ

ชินคันเซ็นทั้งสองสายคือ Tohoku และ Akita นั้นเพิ่ง "อัพเกรด"ตัวรถโดยสารใหม่ไปเมื่อปี 2011 และปี 2013 ตามลำดับ โดยรถขบวนใหม่ใสกิ๊งหน้าตาเหมือนกันแต่คนละสีคือ Hayabusa (สีเขียวไป Tohoku) และ Super Komachi (สีแดงไป Akita) จึงกลายเป็น "พระเอก"ของ JR East อยู่ในขณะนี้ (ไม่ใช่ทุกขบวนที่เป็น Hayabusa/Super Komachi เพราะอาจใช้ขบวนที่เก่ากว่ามาวิ่งร่วมด้วย)

ไม่ว่าจะไปที่ไหนในโทโฮคุ เราจะเจอ "ภาพโปรโมท"ของรถไฟทั้งสองสายอยู่เสมอ อย่างภาพข้างล่างเป็นการโปรโมท Super Komachi ที่เมือง Hirosaki

เนื่องจากรถไฟสองขบวนใช้หัวรถจักรที่หน้าตามีปากแบนๆ เหมือนเป็ด มันจึงถูกตั้งชื่อเล่นว่า "เป็ดเขียว"และ "เป็ดแดง"นั่นเอง (ความหมายของชื่อภาษาญี่ปุ่นจริงๆ คือ "เหยี่ยว"และ "นกนางนวล")

ซื้อตั๋วแบบไหนดี JR Pass หรือ JR East Pass

ค่าตั๋วขึ้นรถด่วนชินคันเซ็นนั้นแพงมากชนิดว่าขึ้นแล้วหมดตัวเอาง่ายๆ แต่ทัวริสต์แบบเราๆ ก็โชคดีตรงที่สามารถซื้อตั๋วเหมาจาก JR ได้ในราคาถูก

คนที่ไปเที่ยวญี่ปุ่นทั่วไปคงคุ้นเคยกับตั๋ว JR Pass แบบ 7 วันอยู่แล้ว แต่ถ้าอยากเที่ยวเฉพาะในภูมิภาคของ JR East เองก็ยังมีทางเลือกเป็นตั๋ว JR East Passที่ราคาย่อมเยาลงมาหน่อย

คำถามคือแบบไหนคุ้มกว่ากัน อันนี้ขึ้นกับการใช้งานของเราเลยครับ

• JR Passแบบปกติ ใช้งานได้ 7 วัน (นับติดต่อกัน) ขึ้นได้ทุกอย่างที่แปะตรา JR ยกเว้นชินคันเซ็นบางเส้น ราคา 28,300 เยน
• JR East Passใช้งานได้ 5 วัน (ไม่จำเป็นต้องติดต่อกัน) ขึ้นรถไฟ JR ได้ทุกเส้น, รถไฟท้องถิ่นได้บางเส้น แต่ไม่รวม JR Bus ในภูมิภาค ราคา 22,000 เยน

เคสของผมมี requirement ดังนี้

• เที่ยวในโทโฮคุ 5 วัน 4 คืน
• วันก่อนและหลังไปโทโฮคุ จะเที่ยวอยู่ในโตเกียว
• ช่วงที่อยู่ในโทโฮคุ จะต้องนั่ง JR Bus ด้วย เพราะเป็นโซนที่ไม่มีรถไฟ

เมื่อพิจารณาดูแล้ว จำนวนวันพอดีกับ JR East Pass เป๊ะ แต่เมื่อต้องบังคับนั่ง JR Bus ทำให้ต้องจ่ายเพิ่ม ดังนั้นการซื้อ JR Pass จึงคุ้มกว่าเพราะไม่ต้องจ่ายเพิ่ม และออกแบบแผนการท่องเที่ยวให้เดินทางด้วย JR ในช่วงที่อยู่โตเกียวด้วย (นั่งไป สวน Hitachi Park) ทำให้คุ้มค่า JR Pass มากขึ้น

แต่ถ้าไปโทโฮคุทั้งหมดโดยไม่นั่ง JR Bus เลย หรือไปเที่ยวแบบไม่ต้องนั่งรถไฟทุกวัน (เช่น อยู่เฉพาะในเมืองนั้นๆ เกิน 1 คืน) การซื้อ JR East Pass ก็น่าจะคุ้มกว่าครับ สรุปว่าขึ้นกับแผนการเดินทางนั่นล่ะ

วิธีการซื้อทั้ง JR Pass และ JR East Pass จำเป็นต้องซื้อไปจากเมืองไทยก่อนนะครับ เราจะได้ตั๋วจอง Pass มาเก็บไว้ พอไปถึงญี่ปุ่นค่อยไปแลกเป็นตั๋วจริงๆ ที่ศูนย์ JR EAST Travel Service Center ตามสถานีใหญ่ๆ (รายชื่อ) วิธีการซื้อและแลก JR Pass มีคนเขียนไว้เยอะมากแล้วคงไม่ต้องเขียนซ้ำนะครับ น่าจะหาอ่านกันเองได้

การจองตั๋ว

เนื่องจากชินคันเซ็นทุกเส้นจะต้องจองที่นั่งล่วงหน้าเสมอครับ (ไม่สามารถเดินไปขึ้นดื้อๆ เลยได้) ดังนั้นก่อนขึ้นรถไฟเราจำเป็นต้องจองที่นั่งก่อนเสมอ

วิธีการก็คือไปจองที่ซุ้มขายตั๋วในสถานี JR ใดๆ ก็ได้ โดยยื่นบัตร JR Pass หรือ JR East Pass ให้เจ้าหน้าที่ พร้อมระบุเวลา-ปลายทางที่ต้องการ

แต่วิธีนี้ไม่ค่อยดีเท่าไรเพราะสื่อสารกับเจ้าหน้าที่ยาก (โดยเฉพาะในสถานีเล็กๆ), เลือกขบวนหรือเวลาที่ต้องการลำบาก และเสี่ยงมากกับการตกรถเพราะเสียเวลาต่อคิว โลกในยุคอินเทอร์เน็ตแล้วเราสามารถดูข้อมูลเที่ยวรถไฟล่วงหน้าได้ตั้งกะอยู่เมืองไทย ช่วยให้วางแผนการเดินทางได้ง่ายขึ้นมากๆ

ตารางการวิ่งของชินคันเซ็นของ JR East ทั้งหมดสามารดูได้จาก JR East Shinkansenเป็นภาษาอังกฤษอ่านง่ายแสนสะดวก

หรือบางคนอาจถนัดการดูผ่านเว็บช่วยวางแผนการเดินทางอย่าง Hyperdia หรือ Jorudan มากกว่าก็ไม่มีปัญหา (ส่วนใหญ่ผมจะเช็คเวลาของชินคันเซ็นซึ่งถือเป็นเส้นเมนก่อน ว่ามีช่วงเวลาไหนให้เลือกบ้าง จากนั้นค่อยเช็คเวลาของรถไฟขบวนย่อยๆ ผ่าน Hyperdia อีกทีหนึ่ง)

วิธีการดูเที่ยวอาจจะงงๆ บ้างในช่วงแรกแต่จับจุดได้แล้วไม่ยากครับ รถไฟ JR ของญี่ปุ่นจะเรียกชื่อด้วย "ชนิดขบวน + ตัวเลขลำดับ"เช่น Hayabusa 11 ก็แปลว่าใช้ตู้โดยสารแบบ Hayabusa รุ่นใหม่ล่าสุด และวิ่งเป็นเที่ยวที่ 11 ของวันนั้น โดยรถคันแรกสุดที่จะออกจากโตเกียวตอน 6.36 น. ใช้ชื่อว่า Hayabusa 1 แล้วตามด้วย 3, 5, 7 ไปเรื่อยๆ ส่วนรถที่วิ่งจาก Aomori มายังโตเกียวก็ใช้เลขคู่คือ 2, 4, 6 ไปเรื่อยๆ

ตามปกติแล้วในชั่วโมงเร่งด่วนคือเช้าๆ เย็นๆ Hayabusa จะออกทุกครึ่งชั่วโมง ส่วนช่วงกลางวันก็ประมาณชั่วโมงละคัน แต่ก็ยังมีรถไฟแบบไม่ใช่ชินคันเซ็นหรือชินคันเซ็นที่ไม่ด่วนเท่า (จอดเยอะสถานีกว่า) กระจายกันวิ่งตลอดทั้งวัน สรุปง่ายๆ ว่าถ้ามี JR Pass ยังไงก็มีรถนั่งแน่ๆ เพียงแต่จะใช้เวลาบนรถมากหรือน้อยขนาดไหน ก็ขึ้นกับการวางแผนการเดินทางของท่าน (ดังนั้นกะเวลาดีๆ ให้ได้นั่งรถที่วิ่งเร็วที่สุด จอดน้อยสถานีที่สุดอย่าง Hayabusa จะดีที่สุด เอาเวลาที่เหลือไปเที่ยวดีกว่า)

ตัวอย่างตารางเวลารถของ Hayabusa ครับ ในภาพมีสองขบวนคือ Hayabusa 9 (ออก 9.36) และ Hayabusa 11 (ออก 9.56) โดยจะใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมงจากโตเกียวไปที่สถานี Shin-Aomori ที่เมือง Aomori

(หมายเหตุ: เมือง Aomori มีสถานีรถไฟสองแห่งคือ Aomori เฉยๆ กับ Shin-Aomori ซึ่งอยู่คนละที่กัน และชินคันเซ็นจะวิ่งไปเฉพาะที่สถานี Shin-Aomori เท่านั้น)

เครื่องหมาย | ในตารางคือ ไม่จอดที่สถานีนั้นๆ ดูจากตารางแล้วจะเห็นว่า Hayabusa จะจอดเฉพาะสถานีสำคัญเท่านั้นคือ Tokyo ต้นทาง, Omiya ซึ่งเป็นสถานีใหญ่ทางตอนเหนือของโตเกียว, Sendai เมืองใหญ่ที่สุดของโทโฮคุ, Morioka จุดแยกขบวน, Shin-Aomori ปลายทาง โดยอาจแถมสถานีขนาดย่อมๆ มาเป็นบางครั้ง

สำหรับคนที่ดูเที่ยวรถไฟผ่าน Hyperdia ถ้าไปไม่เกิน Morioka ก็จะเจอตารางรถไฟแบบ "เบิ้ล"เวลาเดียวกัน 2 ขบวนครับ ทุกอย่างเหมือนกันหมดทั้งเวลาออกและเวลาถึง แต่ชื่อขบวนจะต่างกัน (สังเกต Super Komachi 11 กับ Hayabusa 11) อันนี้ไม่ต้องงง (ผมงงมาแล้ว) มันคือรถไฟสองขบวนวิ่งแบบผูกติดกันไปนั่นเอง (เดี๋ยวมีภาพให้ดู)

พอได้เที่ยวรถไฟที่ต้องการแล้ว (รวมถึงรถไฟท้องถิ่นที่นั่งไปเที่ยวเมืองอื่นๆ ด้วย) เที่ยวไหนที่ต้องจองที่นั่งล่วงหน้าก็ทำใส่ตารางแล้ว print ใส่กระดาษไปจากเมืองไทยเลยครับ (เทคนิคแนะนำ) พอไปถึงญี่ปุ่นก็หาเวลาช่วงว่างๆ ไปศูนย์ JR East Travel Center ใหญ่ๆ หน่อย เจ้าหน้าที่คุยภาษาอังกฤษให้ชัวร์ แล้วยื่นให้เขาจองให้หมดเลย วิธีนี้อุ่นใจว่าเราจะได้นั่งรถไฟทุกขบวนที่ต้องการแน่ๆ ไม่มีพลาดเรื่องที่นั่งเต็มกะทันหัน (ยกเว้นเราตกรถเอง) และคุมเวลาการท่องเที่ยวได้ด้วย

ตัวอย่างตารางเที่ยวรถไฟที่ผมทำแล้ว print ใส่กระดาษไปยื่นให้เจ้าหน้าที่ของ JR ครับ ระบุวันที่ เวลา ชื่อขบวน (R หมายถึง reserved) ให้ชัดเจน เจ้าหน้าที่จะทำหน้างงๆ นิดนึงว่ามึงนั่งอะไรกันเยอะแยะ แต่ก็จองให้แต่โดยดีครับ

หมายเหตุ: รถไฟท้องถิ่นบางขบวนก็ไม่จำเป็นต้องจองล่วงหน้า มีตั๋ว JR Pass แล้วเดินขึ้นไปเลือกที่นั่งเองได้เลย พวกนี้ใน Hyperdia มีบอกหมดว่าคันไหนต้องจองหรือไม่ต้องจอง

ประสบการณ์จริงกับ Tohoku Shinkanzen

ร่ายทฤษฎีมาเยอะแล้ว มาดูภาคปฏิบัติกันดีกว่าครับ เส้นทางการเดินทางของผมในโทโฮคุคือ นั่งรถไฟจากโตเกียวไปตั้งต้นที่จุดเหนือสุด Aomori ก่อนเลย แล้วค่อยๆ เที่ยวลงใต้มาเรื่อยๆ จนมาจบที่ Sendai ในวันสุดท้ายและกลับโตเกียวจาก Sendai ครับ

ดังนั้นรถไฟเที่ยวแรกที่เราจะนั่งคือ Tokyo ไป Shin-Aomori นั่นเอง (นั่งยาวเลย 3 ชั่วโมง)

แต่ช้าก่อน เนื่องจากว่าผมนอนที่โรงแรมในโตเกียวฝั่งตะวันตก (แถว Shinjuku) แล้วดันจะต้องออกจากโตเกียวตอนเช้าวันจันทร์ ซึ่งอาจต้องเผชิญกับมวลมหาประชาชนชาวญี่ปุ่นที่ออกมาทำงานตอนเช้าได้ เราจึงเลี่ยงสถานี Tokyo และใช้วิธีนั่งรถจาก Shinjuku ขึ้นเหนือไปที่สถานี Omiya ซึ่งอยู่เหนือโตเกียวไปเล็กน้อยแทน (อารมณ์ประมาณไปขึ้นรถไฟที่ดอนเมืองแทนหัวลำโพง)

ไปถึง Omiya แล้วก็ไม่มีอะไรยากครับ เพราะป้าย Shinkansen มองเห็นเด่นชัด สีเขียว (ชินคันเซ็นจะใช้ชานชาลาที่แยกจากรถไฟปกติของ JR อยู่แล้ว)

ป้ายบอกเวลาขบวนที่จะขึ้น จะเห็นว่าชื่อขบวนเป็นแบบควบคือ Hayabusa กับ Super Komachi พร้อมปลายทางสองที่ (ตอนซื้อตั๋วอย่าเลือกผิดตู้นะครับ ไม่งั้นไปคนละทางแน่ๆ)

สถานีชินคันเซ็นทุกแห่งมีร้านขายของ มีทุกอย่างทั้งขนม หนังสือ น้ำ ของกิน ของเล่น และแน่นอนว่าของเล่นที่เกี่ยวกับรถไฟแดง-เขียวนั้นฮิตสุดๆ มีทุกอย่าง

ขนมญี่ปุ่น ใส่กล่องรูปรถไฟ

โมเดลรถไฟ และเครื่องเขียนรถไฟ

ถุงเท้ารถไฟ และช้อนตะเกียบรถไฟ

จุดเด่นของรถไฟญี่ปุ่นอีกอย่างคือ "ข้าวกล่องรถไฟ"ที่เรียกว่า Ekiben ครับ (มาจาก Eki รถไฟ + Bento) ซึ่งแต่ละเมืองก็จะมีร้านดังมาขายกันสุดฤทธิ์สุดเดช ตกแต่งสวยงาม มีสารพัดแบบให้เลือกสรร (บ้านเราเคยคิดจะทำ "ปิ่นโตรถไฟ"บ้างแต่รถไฟความเร็วสูงดูจะแท้งไปแล้ว ก็อดทนรอกันต่อไป)

หน้าตาร้านขายข้าวกล่องที่ Omiya (จริงๆ มันก็มีหลายร้านนะ)

ข้าวกล่องรถไฟ สารพัดแบบ

ช็อปปิ้งเรียบร้อย พอใกล้ถึงเวลาสักประมาณ 10 นาทีก็เดินมาที่ชานชาลาได้เลยครับ

ญี่ปุ่นแก้ปัญหาเรื่อง "ไม่รู้ว่าตู้ของเราอยู่ตรงไหน"ได้สวยงาม โดยแปะสติ๊กเกอร์ไว้กับพื้นมันซะเลย เราก็ดูขบวนที่เราจะขึ้นพร้อมเบอร์ตู้ (ที่ระบุในตั๋ว) แล้วก็ไปยืนเข้าแถวรอขึ้นรถแบบเดียวกับคนญี่ปุ่น

อันนี้รางข้างๆ ครับ เป็นขบวนไปโทโฮคุที่เก่าหน่อยคือ Hayate ซึ่งก็ยังวิ่งอยู่แต่ไม่ใช่รถด่วนสุดๆ อีกต่อไปแล้ว

หน้าตาของ Hayate ครับ สวยเรียบๆ ไม่หวือหวา

รถของเรามาแล้ว Hayabusa สีเขียวครับ

หน้าตาของ Hayabusa แบบนี้ครับ (รูปนี้ถ่ายคนละวันกัน)

โลโก้ของ Hayabusa เป็นรูปนกเหยี่ยว

ภายในตู้โดยสาร มีจอ LED บอกข้อมูลทั้งสองภาษา สัมภาระกองไว้เหนือหัว (มันใส่กระเป๋าได้ขนาดใหญ่พอสมควรเลยนะ)

ที่นั่งเรียงเบอร์แบบเครื่องบิน มี window, center, aisle seat

เก้าอี้นั่งมีระยะห่างสบายๆ ห่างกว่าเครื่องบินมาก มีถาดพับได้ (ไว้กินข้าว) และตาข่ายใส่เอกสาร

แมกกาซีนที่แจกเป็นแมกกาซีนของ JR เอง (ญี่ปุ่นล้วน) แนะนำสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ

ใครไม่ได้เตรียมของกินมาก็สามารถซื้อได้บนรถ (แต่ซื้อจากที่สถานีมาดีกว่า มีของให้เลือกเยอะกว่ามาก)

แอบถ่ายเด็กญี่ปุ่นแถวถัดไปครับ นอนกันสบายใจเลย จะเห็นว่าระยะห่างระหว่างแถวเยอะพอสมควรเลยล่ะ

ว่างแล้วก็เริ่มสำรวจครับ ห้องน้ำของชินคันเซ็นจะกินพื้นที่ประมาณครึ่งตู้ และจะมีให้ใช้ทุกๆ 3-4 ตู้ ที่เจ๋งคือมี "ห้องฉี่"ของผู้ชายโดยเฉพาะด้วย

ภายในห้องน้ำ ออกแบบการใช้สอยในที่แคบได้ดีมาก

ส้วมญี่ปุ่นใช้ระบบโบก ไม่ต้องแตะ

ส้วมญี่ปุ่นไฮเทคทุกที่ ไม่เว้นแม้แต่บนรถไฟ

แผนผังภายในของ Hayabusa ตู้เบอร์ 9 เป็น Green Car (อำมาตย์), เบอร์ 10 คือ Gran Class (ซูเปอร์อำมาตย์) อยากนั่งต้องจ่ายเพิ่มครับ

รอบนี้นั่งแบบยิงยาว 3 ชม. ไม่ต้องเปลี่ยนขบวน ก็มาถึงสถานี Shin-Aomori เลย

ปลายทางของสถานี Shin-Aomori ประตูเข้าออกส่วนของชินคันเซ็นก็ตามภาพครับ (ดังนั้นถ้าเข้ามาจากนอกสถานี ก็จะต้องผ่านประตูสองชั้นกว่าจะถึงส่วนของชินคันเซ็น)

อันนี้เป็นภาพรถไฟต่อขบวนกัน แต่เป็น Hayabusa ต่อกับ Komachi ที่เก่ากว่าหน่อย ซึ่งจะแยกกันที่สถานี Morioka ครับ ถ้าไปจากโตเกียว เค้าจะหยุดที่สถานีนี้แป๊บนึง จากนั้นก็ปลดล็อค แล้วคันที่อยู่หน้าจะวิ่งออกไปก่อน แล้วอีกอึดใจหนึ่งคันหลังค่อยวิ่งออกจากสถานีตาม

รถไฟเที่ยวกลับ Hayate ต่อกับ Komachi ครับ ขึ้นที่ Sendai

โลโก้ของ Komachi

บรรยากาศภายใน Komachi จะเก่ากว่าหน่อย

เก้าอี้ก็คนละแบบกัน ดูเหลี่ยมๆ สักนิด

ห้องน้ำ และโทรศัพท์บนรถไฟ!

แผนผังการจอดรถไฟชินคันเซ็นขบวนต่างๆ ว่าอยู่ตรงไหนเมื่อเทียบกับชานชาลา

เรื่องของการขึ้น Tohoku Shinkansen ก็คงจบแค่นี้ครับ หวังว่าคงมีประโยชน์กับทุกท่านที่อยากจะไปเที่ยวภูมิภาคโทโฮคุด้วยตัวเองนะครับ

ตอนที่สองในซีรีส์ "โทโฮคุ"ครับ ตอนแรกเริ่มต้นด้วยแผนการเดินทางด้วยชินคันเซ็นสาย Tohoku Shinkansenคราวนี้เราจะเริ่มเที่ยวกันแล้ว

แผนการเดินทางของผมคือขึ้นไปเหนือสุดก่อนแล้วทยอยเที่ยวลงใต้มาเรื่อยๆ โดยวันแรกเราจะไปตั้งหลักที่ "อาโอโมริ" (Aomori) เมืองใหญ่ที่สุดของ จ. อาโอโมริ ซึ่งก็อยู่เหนือสุดของเกาะฮอนชู และรถไฟชินคันเซ็นจะวิ่งไปสุดที่นี่ (จริงๆ เราสามารถนั่งรถไฟลอดใต้ทะเลทะลุไปเกาะฮ็อกไกโดได้ด้วย เพียงแต่ไม่ใช่ชินคันเซ็น และผมไม่ได้ไปนะ)

จากภาพจะเห็นเส้นทางรถไฟหลัก (เส้นสีน้ำเงิน) วิ่งมาจากตอนกลางของประเทศ ผ่าน Hachinohe ที่อยู่ริมทะเลตะวันออก แล้วมาสุดที่ Aomori ซึ่งเป็นเมืองติดทะเลทางตอนเหนือ เราจะอยู่ที่ Aomori สองคืน เพื่อเที่ยวเมืองในละแวกนั้นคือ Hirosaki และทะเลสาบ Towada ที่อยู่ใต้ลงไป

บล็อกตอนนี้เอาเฉพาะของ Hirosaki ก่อนนะครับ

แผนการเดินทางของเราคือวันแรกจะออกจากโตเกียว ช่วงเช้าใช้เวลาบนรถไฟ Tohoku Shinkansen ประมาณสามชั่วโมง (รายละเอียด) นั่งมาที่สถานี Shin-Aomori ซึ่งเป็นสถานีสุดท้ายของชินคันเซ็น ถึงประมาณบ่ายโมง (กินข้าวกล่องบนรถไฟ)

ช่วงบ่ายมีเวลาครึ่งวัน เลยเลือกไปเที่ยวเมืองฮิโรซากิ (Hirosaki) ที่อยู่ใกล้ๆ กัน ก่อนจะกลับมานอนที่อาโอโมริตอนค่ำ สถานที่ท่องเที่ยวหลักของเมือง Hirosaki คือปราสาท Hirosaki ที่อยู่ในตัวเมืองเลยครับ

การเดินทางไป Hirosaki

การเดินทางไปสถานีฮิโรซากิ สามารถนั่งรถไฟจาก Shin-Aomori ไปได้เลยครับ ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็จะถึงสถานี Hirosaki

ตรงนี้มีทริคนึงว่าเราต้องแบกกระเป๋ามาจากโตเกียวด้วย แต่การกระเตงกระเป๋าไปเที่ยวด้วยก็ไม่สนุกนัก ทางแก้คือฝากไว้ที่ล็อคเกอร์ในสถานี Hirosaki ได้เลย ล็อคเกอร์ฝากกระเป๋าจะอยู่ชั้นหนึ่งของสถานี ใกล้กับประตูเข้าห้าง Appliese (อยู่ฝั่งทางซ้ายมือของภาพข้างล่าง)

เมืองฮิโรซากิได้ชื่อว่าเป็น "เมืองแห่งแอปเปิล" (ไม่เกี่ยวอะไรกับสตีฟ จ็อบส์ แต่เขาปลูกแอปเปิลเยอะจริงๆ) สินค้าแทบทุกอย่างในเมืองนี้จึงมีความเชื่อมโยงกับแอปเปิ้ล

ห้าง Appliese อยู่ติดกับสถานีรถไฟ Hirosaki เลย แค่ชื่อยังเป็นแอปเปิ้ลเลย

ทางเข้าห้างจากฝั่งสถานีรถไฟครับ ช่วงที่ไปเป็นฮัลโลวีนพอดี

ในสถานีก็มีแอปเปิ้ลเต็มไปหมด

ข้อมูลการท่องเที่ยวสามารถดูได้จาก Hirosaki City Sightseeing Guide

การเดินทางภายในเมือง Hirosaki

จริงๆ แล้วฮิโรซากิมีของให้เที่ยวหลายอย่าง แต่พวกสวนแอปเปิลจะอยู่นอกเมืองซึ่งเวลาของเราไม่พอ ก็เลยได้เที่ยวแต่ในเมืองคือสวน Hirosaki Park ที่มีปราสาท Hirosaki Castle ตั้งอยู่

การเดินทางในเมือง Hirosaki ก็ไม่มีอะไรยากครับ เพราะทางเมืองมีรถเมล์ Loop Bus วิ่งเป็นวงไว้บริการ ค่าโดยสารแค่ 100 เยนเท่านั้น แผนที่และรายละเอียดของ Hirosaki Loop Bus เป็นภาษาอังกฤษดูได้จาก เว็บของเมือง Hirosaki (PDF)

จากในภาพ เรานั่งรถไฟไปลงที่สถานี JR Hirosaki (เบอร์ 2) ก็นั่ง Loop Bus จากหน้าสถานีไปลงที่ป้ายเบอร์ 14 (ป้ายข้างทางจะมีตัวเลขบอกหมด ดูจากบนรถก็สังเกตเห็นว่านั่งไปถึงไหนแล้ว) เพื่อชมสวน Hirosaki Park จากนั้นออกอีกประตูเพื่อขึ้นรถตรงป้ายเบอร์ 16 กลับสถานีครับ

ป้ายรถเมล์หน้า Hirosaki Station

นั่งมาลงแถวๆ ป้ายเบอร์ 14 จะต้องเดินอีกนิดนึงเพื่อเข้าสวน

ประตูเข้าสวน Hirosaki Park ฝั่งป้ายเบอร์ 14 ครับ (O-temon Gate)

สวน Hirosaki Park เป็นอาณาเขตของปราสาท Hirosaki Castle เดิม ซึ่งเป็นปราสาทของเจ้าเมือง Hirosaki ในสมัยก่อน ตัวปราสาทนี้สร้างตั้งแต่ปี 1611 (ปราสาทเวอร์ชันปัจจุบันสร้างปี 1810) ถือเป็นปราสาทเก่าแก่ไม่กี่หลังในภูมิภาค Tohoku ที่ยังรักษาไว้ได้จนถึงปัจจุบันนี้

ตอนนี้สวน Hirosaki Park เลยกลายเป็นสวนพฤกษชาติ มีดอกไม้ต้นไม้ตามฤดูกาล และมีปราสาท Hirosaki เป็นจุดชูโรง มีเทศกาลแสงสีเสียงหรือจุดโคมไฟยามค่ำคืนบ้าง

ค่าเข้าชมสวน+ปราสาท 300 เยน ถ้าอยากเข้าชมโซนสวนพฤกษชาติก็จ่ายเพิ่มอีก 200 เยน รวมเป็น 500 เยน เปิดถึง 5 โมงเย็น (ข้อมูลจาก Japan-Guide

โซนสวนต้นไม้ทั่วไปก็หน้าตาแนวๆ นี้ครับ

โซนสวนพฤกษชาติ (ต้องจ่ายเพิ่ม) เลยไม่ได้เข้าไป

สะพานแดงข้ามคลอง สีตัดกับต้นไม้ดอกไม้มาก

ประตูทางเข้าเขตปราสาทชั้นใน

หน้าตาของปราสาท Hirosaki ครับ เป็นจุดถ่ายรูปยอดนิยมเพราะอยู่ข้างคูเมือง และมีสะพานแดงพาดผ่านพอดี

มุมอื่นบ้าง

คนญี่ปุ่นชอบโลโก้ครับ ทุกอย่างมีมาสค็อตได้หมด ปราสาท Hirosaki ก็หนีไม่พ้น รู้สึกจะเป็นเป็ดซามูไรนะ

เป็ดกับปราสาท

ตัวปราสาทไม่ใหญ่มากครับ เดินเข้าไปแคบนิดเดียว แต่มันเจ๋งตรงอยู่รอดมาได้เนี่ยแหละ

ข้างๆ ปราสาทยังเป็นไซต์ขุดค้นหาซากฐานของเมืองเก่าอยู่เลยนะ

ภายในปราสาทเยี่ยมชมได้ มีสามชั้น

โมเดลจำลอง "เมืองปราสาท"สมัยก่อน จะเห็นว่าปราสาทอยู่ตรงมุมขวาล่าง ส่วนเมืองที่เป็นที่อยู่อาศัยของข้าราชบริพารก็อยู่ตรงกลางๆ เกาะ ตอนนี้หายไปหมดแล้ว

ตัวปราสาทปลูกอยู่บนแท่นหินอีกทีครับ (เหมือนเอาบ้านไปวางแปะไว้บนแท่นหิน) มันเลยมีรูทะลุให้ดูพื้นล่างด้วย

มองทะลุหน้าต่างลงมา เห็นสะพานแดงเมื่อครู่

หน้าต่างอีกฟาก เห็นสวนสวยงาม ใบไม้ก็เริ่มเหลืองๆ บ้างแล้ว

จากปราสาทมองเห็น ภูเขาอิวากิ (Iwaki) ซึ่งเป็นภูเขาไฟเก่าที่อยู่ในเขตจังหวัดอาโอโมริด้วย

ถัดจากปราสาทไปหน่อยก็มีลานให้ชมวิวภูเขา Iwaki แบบเต็มๆ ครับ เสียดายวันที่ไปเมฆเยอะเลยเห็นแต่ตีนภูเขา

ลานชมวิว ดูสบายๆ ดีนะ

ผมเดินทะลุโซนปราสาทเข้าไปกลางสวนเพื่อออกประตูอีกด้าน ฝั่งนี้จะเงียบๆ หน่อย คนน้อย ต้นไม้เยอะ สงบดี

อันนี้เป็นป้อม (turret) อีกอันที่ยังเหลือรอดอยู่ ขนาดเล็กกว่าตัวปราสาทหลัก (ไม่ได้เข้าไปดู)

ร้านขายของที่ระลึกภายในสวน แอปเปิลอีกละ

บรรยากาศภายในสวนครับ

เนื่องจากเรามีเวลาในฮิโรซากิไม่เยอะ และอยากไปให้ถึงอาโอโมริแบบไม่ค่ำจนเกินไป ก็เลยนั่งรถไฟกลับจากฮิโรซากิเที่ยว 16.42 น. ไปถึงสถานี Aomori (ไม่ใช่ Shin-Aomori) เวลา 17.33 น. โดยนั่ง Loop Bus จากป้ายเบอร์ 16 กลับไปยังสถานี (ระยะเวลานั่งบนรถบัสไม่นาน ประมาณ 15 นาที)

การไปเที่ยวฮิโรซากิจึงจบลงแค่นี้ครับ เสียดายเวลาน้อยไปหน่อยแต่ก็ได้มาดูไฮไลท์ "ปราสาทฮิโรซากิ"แล้วล่ะนะ

ไป Hirosakiกันมาแล้วก็กลับมาที่อาโอโมริ (Aomori) เมืองใหญ่ที่สุดทางตอนเหนือสุดของเกาะฮอนชู ที่ซึ่งรถไฟความเร็วสูงจากโตเกียวจะมาสิ้นสุดที่นี่ (เขามีแผนจะสร้างชินคันเซ็นต่อทะลุไปยังฮ็อกไกโดแต่ก็คงอีกนาน ตอนนี้จึงมีแต่รถไฟความเร็วไม่สูงลอดอุโมงค์ไปฝั่งฮ็อกไกโดเท่านั้น)

เนื่องด้วยการคมนาคมที่สะดวก ผมเลยมาตั้งฐานทัพอยู่ที่อาโอโมริเป็นเวลา 2 คืน แล้วค่อยกระจายเที่ยวเมืองใกล้ๆ ในละแวกนั้น ส่วนในเมืองอาโอโมริเองก็มีเวลาเที่ยวบ้างนิดหน่อย หลักๆ ก็อยู่แต่เฉพาะในตัวเมือง-รอบสถานีรถไฟเท่านั้น

แผนที่เมืองอาโอโมริ

อาโอโมริเป็นเมืองที่อยู่ติดทะเลทางฝั่งเหนือของเกาะฮอนชูครับ ตัวเมืองหลักจะอยู่บริเวณอ่าวและท่าเรือ โดยสถานีรถไฟ Aomori จะอยู่ติดทะเลเลยจริงๆ (เพิ่งเคยเจอสถานีรถไฟที่ติดทะเลก็วันนี้ล่ะ) แต่เนื่องจากสถานีรถไฟเดิมคงเก่าและขยับขยายได้ยาก ดังนั้นรถไฟความเร็วสูงชินคันเซ็นจะต้องไปจอดที่สถานีรถไฟแห่งใหม่ Shin-Aomori แทน

ตามภาพด้านล่าง สถานี Aomori อยู่ในวงสีแดง ส่วน Shin-Aomori (ที่แปลว่าอาโอโมริใหม่) คือจุดที่ปักหมุดสีแดงไว้

ดังนั้นเมื่อมาถึง Shin-Aomori แล้วก็ต้องต่อรถไฟอีกทอดเข้าเมืองมาที่ Aomori อยู่ดีครับ กรณีของผมนั้นไปเที่ยว Hirosaki ก่อน ขากลับเลยนั่งยาวจาก Hirosaki มาที่ Aomori เลย

เนื่องจากเราตั้งใจว่าจะยึดอาโอโมริเป็นฐานเพื่อเดินทางไปเที่ยวจุดอื่นๆ ในละแวกนั้น ทำให้ต้องอยู่ใกล้สถานีรถไฟไว้ก่อน โชคดีว่าโรงแรมราคาถูกอย่าง Toyoko-inn ก็อยู่หน้าสถานีรถไฟ Aomori เลย (วงสีน้ำเงินในภาพ) ออกมาจากสถานีข้ามถนนหนึ่งทีก็เจอโรงแรมแล้ว

แผนที่ข้างต้นคือใจกลางเมืองอาโอโมริครับ สถานที่สำคัญตามนี้

• สถานีรถไฟ Aomori ซึ่งควบตำแหน่งสถานีรถบัสด้วย
• A-Factory เป็นศูนย์อาหารเปิดใหม่อยู่ติดอ่าวเลย ข้างๆ กันมีพิพิธภัณฑ์โคมไฟของอาโอโมริด้วย
• Aomori Prefecture Tourist Center อาคารศูนย์การท่องเที่ยวของจังหวัดอาโอโมริ สร้างเป็นรูปตัว A อยู่เด่นติดกับทะเล
• ถนน Shin-machi Dori (สีเหลืองในภาพ) ถนนสายการค้าเส้นหลักของเมืองอาโอโมริ
• ตลาดปลา Furukawa Aomori Fish Market อยู่ตรงถนน Chuo Furukawa Dori ตรงที่ปักหมุดไว้ในภาพ

สถานีรถไฟ Aomori

สถานีรถไฟหลักของเมือง อยู่ติดกับอ่าวเลยครับ จากภาพคือตึกด้านซ้ายมือที่มีบิลบอร์ด ตรงกลางคือป้ายรถบัสหน้าสถานีรถไฟ แล้วจะเห็นสะพานแขวนเลียบอ่าวอาโอโมริเป็นฉากหลัง (ส่วนโรงแรมที่ผมนอนคือ Toyoko-inn ตึกขวามือสุดในภาพ)

สถานีรถไฟแบบเต็มๆ ครับ

มุมเดียวกันแต่ตอนกลางคืน

ประเทศนี้มันบ้าคาแรกเตอร์จริงๆ ขนาดการรถไฟท้องถิ่นยังต้องมีมาสค็อต

เทศกาลท้องถิ่นของอาโอโมริที่มีชื่อเสียงคือ Nebuta Festival เป็นเทศกาลแห่รถโคมไฟ (Nebuta) ที่ทำเป็นรูปยักษ์หรือสัตว์ประหลาดต่างๆ ทำให้ที่สถานีรถไฟก็มี Nebuta ตั้งเป็นจุดไว้ให้ถ่ายรูปด้วย

ภายในสถานีรถไฟ Aomori (ภาพโดย Lumia 1020)

จากสถานีรถไฟ มองไปเห็นสะพานแขวน

ลานจอดจักรยานข้างสถานีรถไฟ

สินค้าเด่นของอาโอโมริก็ไม่หนีจากฮิโรซากิมาก นั่นคือ "แอปเปิล"นั่นเองครับ หน้าสถานีก็มีขายอยู่หลายร้าน

นอกจากแอปเปิลเป็นลูกๆ แล้ว ของอีกอย่างที่มีชื่อคือ "น้ำแอปเปิล"ครับ น้ำแอปเปิลที่นี่จะต่างจากน้ำแอปเปิลกล่องๆ ที่เรากินกันทั่วไป ตรงที่จะยังมีเนื้อแอปเปิลติดมาด้วยบ้าง สดกว่า หวานแอปเปิลแต่ไม่หวานน้ำตาล กินแล้วสดชื่อกว่า

ร้านนี้อยู่หน้าสถานี ขายน้ำแอปเปิลราคาไม่แพง 350 เยน (ขวดสีส้มๆ ในภาพ)

เนื่องจากผมมีเวลาอยู่ที่อาโอโมริไม่เยอะนัก (แถมส่วนใหญ่เป็นตอนกลางคืน) ก็ใช้โอกาสเดินเที่ยวเท่าที่จะไปไหวครับ

Shin-machi Dori

ถนน Shin-machi Dori ถือเป็น high-street หรือ main-street ของอาโอโมริ หัวถนนอยู่หน้าสถานีรถไฟเลย ถนนเส้นนี้เต็มไปด้วยร้านค้าร้านอาหารมากมายให้เลือกสรร

หัวถนนครับ ซ้ายมือตัวอักษรสีเขียวนั่นคือสถานีรถไฟ ที่เหลือก็เป็นร้านอาหารเรียงราย (มีแกงกะหรี่ CoCo ด้วยนะ)

บรรยากาศตอนกลางคืน ผู้คนมากมาย

บรรยากาศตอนกลางวัน นักเรียนกำลังไปโรงเรียน

แอบถ่ายสาวญี่ปุ่นครับ

ผมต้องกินข้าวเย็นที่นี่สองคืน วันแรกก็เดินๆ แล้วมั่วๆ มาร้านนึงครับ ชื่อร้านว่า Hana no Mai (ดอกไม้เต้นรำ) (ลิงก์) เป็นร้านอาหารทะเลอยู่ฝั่งขวามือของถนนถ้าเดินมาจากสถานีรถไฟ

เรื่องของเรื่องคืออากาศมันหนาวๆ ได้กินอะไรร้อนๆ ก็น่าจะดี

เมืองอาโอโมริมีชื่อเสียงเรื่อง "หอยเชลล์" (scallop หรือภาษาญี่ปุ่นเรียก hotate) เลยสั่งหอยเชลล์อบเนยมา อร่อยมากจานนี้

ปลาย่าง

เอาต้มๆ มาบ้าง หอยต้มใส่เนย

ค่าเสียหาย สามอย่าง 1,932 เยน ร้านนี้ทำอาหารใช้ได้แต่เป็นร้านคอเหล้า สูบบุหรี่ในร้านได้ ใครแพ้บุหรี่ก็อาจต้องเลี่ยงครับ

คืนวันที่สองกินร้านดังครับ ชื่อร้านว่า Osanai เป็นต้นฉบับการทำหอยเชลล์ในเมืองนี้ (ลิงก์) ร้านอยู่ตรงหัวถนนหน้าสถานีเลย (ไปจากสถานีอยู่ฝั่งซ้ายมือ ติดกับ CoCo นั่นแหละ) มีป้ายหอยยักษ์เห็นเด่นอยู่หน้าร้าน

หน้าตาแบบนี้ครับ Osanai

บรรยากาศภายในร้าน

ลายเซ็นคนดังมากินเพียบ

ร้านนี้มีเมนูภาษาอังกฤษครับ (วันที่ไปกินก็เจอคนไทยหลายโต๊ะ) ไม่ต้องกังวลเรื่องสื่อสารไม่รู้เรื่อง

เริ่มแรกก็จัดมาก่อนเลย หอยเชลล์อบเนย สูตรของร้านนี้เน้นอบแห้ง น้ำน้อยกว่าร้านข้างบน (800 เยน)

ที่เหลือกินแบบเซ็ต เริ่มจากข้าวหน้าหอยเชลล์ผัดไข่ Hotate Don 750 เยน

อีกเซ็ตเป็น ข้าวกับซุปหอยเชลล์มิโสะ (Miso Grilled Scallops Set Meal) 1000 เยน

มันเป็นซุปไข่ใส่หอย ผสมมิโสะมาด้วย แปลกดีครับ

สรุปว่าอร่อยทั้งคู่ หอยตัวโตสะใจ แต่กินไข่เยอะๆ แบบนี้มันจะเลี่ยนๆ นิดนึงนะ

Aomori Prefecture Tourist Center

ถ้าเดินต่อตามถนนเส้น Shin-machi Dori มาอีกสักหน่อย ซ้ายมือจะเห็นปีระมิดยักษ์ตามภาพ (ยิ่งมาตอนกลางคืนมันจะสีเขียวโดดเด่นมาก) ตึกนี้คือสำนักงานการท่องเที่ยวของ จ.อาโอโมริ (ทั้งจังหวัดไม่ใช่เฉพาะตัวเมืองอาโอโมริ) ที่สร้างเป็นรูปตัว A ตั้งอยู่ริมอ่าวอย่างสง่าผ่าเผย

ผมว่าหน้าตามันเหมือนสำนักงานใหญ่ของขบวนการช็อกเกอร์มากๆ เลยนะ เท่ดี ชอบ

เผอิญว่าเขากำลังซ่อมโซนตึกหน้าที่เป็นพลาซ่าอยู่ ถ่ายรูปใกล้ๆ เลยไม่สวยเท่าไรครับ

ดันมาตอนดึก ร้านภายในปิดเกือบหมดแล้วเลยได้แต่เดินดูนิดๆ หน่อยๆ ส่วนใหญ่เป็นสำนักงานท่องเที่ยวของเมืองต่างๆ ในจังหวัดนั่นแหละ

ชั้นอื่นๆ มีนิทรรศการและภัตตาคารด้วย

จังหวัดนี้ขึ้นชื่อเรื่องแอปเปิ้ล ก็ต้องมาบูชาเทพเจ้าแอปเปิลกันสักหน่อย

สะพาน Aomori Bay Bridge

หน้าอาคารสำนักงานท่องเที่ยวอาโอโมริเป็นสะพานแขวนสำหรับถนนที่วิ่งเลียบอ่าวอาโอโมริ (บางจุดมันจะลอยข้ามอ่าวด้วย เลยต้องเป็นสะพาน) ชื่อ Aomori Bay Bridge

ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้วเลยปีนบันไดหน้าสำนักงานท่องเที่ยวขึ้นไปเดินเล่นบนสะพาน (ตอนมืดๆ) ดูสักหน่อยครับ

สะพานอาจดูมืดๆ หน่อยแต่ก็มีรถวิ่งตลอด ที่สำคัญมีคนวิ่งจ๊อกกิ้งบนสะพานกันเยอะมาก! เราก็เดินย้อนกลับไปทางสถานีรถไฟเรื่อยๆ ถ่ายรูปไปเรื่อยๆ

ถ่ายจากบนสะพานลงมา

จุดข้ามอ่าวของสะพานครับ ตรงไฟสว่างๆ ตีนสะพานนั่นคือ A-Factory ซึ่งจะกล่าวถึงในหัวข้อต่อไป

จากบนสะพาน ถ่ายลงมาที่ A-Factory ส่วนที่เลยๆ ไปหน่อย ซ้ายมือสุดในภาพก็คือสถานีรถไฟ Aomori

อีกภาพแบบชัดๆ รูปนี้ไม่เบลอ (พลังของ 1020!)

สถานีรถไฟจากมุมสูง

สะพานแขวนข้ามทางรถไฟ

ตรง A-Factory มีบันไดสำหรับเดินลงจากสะพานครับ ทำเป็นตึกอย่างดีสี่ชั้น แต่มืดและเปลี่ยว เดินสองคนยังป๊อดๆ เลย

จากใต้สะพานถ่ายย้อนกลับไปฝั่งในเมือง

A-Factory

A-Factory เป็นโกดังเก่าที่อยู่ริมทะเล ข้างๆ สถานีรถไฟเลยครับ เขาเอามาทำใหม่เป็นร้านอาหาร ศูนย์อาหาร และซูเปอร์มาร์เก็ตขายของท้องถิ่นเล็กๆ ชิกๆ ครับ ถ้าเดินไปจากสถานีรถไฟก็นิดเดียวอะ

ตึกสีแดงทางขวามือในภาพเป็นพิพิธภัณฑ์โคมไฟ Nebuta ซึ่งเราไปตอนที่มันปิดแล้ว และรู้สึกว่าไม่น่าสนใจเท่าไรเลยไม่ขวนขวายไปดูในวันต่อมา

ด้านหน้า A-Factory พร้อมวิวด้านหลังเป็นสะพาน

จากหน้า A-Factory มองข้ามไปฝั่งในเมือง

โลโก้ A-Factory ก็รวมเอาจุดเด่นของเมืองคือแอปเปิลกับตัวอักษร A (Aomori) เข้าไว้ด้วยกัน

ฮัลโลวีนเต็มเมืองญี่ปุ่น

ร้านขายของ OTOP ท้องถิ่น (แต่ราคาพรีเมียม)

น้ำแอปเปิลสารพัดรส สารพัดแบรนด์

เบเกอรี่และของสด

นกเพนกวินของ Suica ในชุดฟักทอง

ชั้นสองของ A-Factory เป็นร้านอาหารฝรั่งแบบหรูหรา

ชั้นล่างเป็นศูนย์อาหารเล็กๆ ครับ เผอิญว่าไปช่วงดึกมันเลยดูเงียบๆ และดูหน้าตาอาหารแล้วไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไร เลยเปลี่ยนใจไปกินในเมืองแทน

จากหน้า A-Factory มองกลับไปฝั่งสถานีรถไฟ เห็นโรงแรม Toyoko-inn เด่นเป็นสง่า

ตลาดปลา Furukawa Aomori Fish Market

ของขึ้นชื่ออีกอย่างของเมืองนี้คือตลาดปลา โดยตลาดท้องถิ่นชื่อว่า Furukawa Aomori Fish Market อยู่ตามพิกัดในแผนที่ข้างต้น

ตลาดปลาเมืองนี้มีชื่อเสียงเรื่อง "ข้าวหน้าปลา"หรือ Nokkedon โดยเราจะต้องไปซื้อข้าวสวยใส่ถ้วยก่อน แล้วเดินซื้อปลาหรืออาหารทะเลมากินกับข้าวจากร้านอื่นๆ เราเลยลองไปกินอาหารเช้าที่นี่กัน

วิธีการคือซื้อข้าวก่อนครับ คุณป้าหน้าตลาดขายข้าว

ของที่นี่เขาจะขายเป็นสแตมป์ 10 ดวง ดวงละ 100 เยน (ราคาอาหารจะลงด้วย 100 เยนทั้งหมด) อยากซื้ออะไรก็เลือกแล้วฉีกสแตมป์ให้เขาไป

ป้ายคำอธิบายหน้าตลาด อ่านไม่ออกแต่ก็พอดูรูปได้

ของทุกอย่าง 100 เยนขึ้นไป

หอยเชลล์ครับ ตัวใหญ่มาก

ปลาหมึก

ของทอด

อาหารที่เป็นผักก็มี ผัดผัก ผักดอง

อาหารสดสำหรับคนซื้อไปทำเอง

ในตลาดจะมีที่นั่งให้เป็นจุดๆ ซื้อข้าวแล้วก็เอาไปวางนั่งกินได้เลย น้ำชามีบริการฟรี กินเสร็จก็เก็บลงถังขยะเองแบบฟาสต์ฟู้ด

ซอสปรุงชส ชาร้อน อ่างล้างมือ มีพร้อม

มื้อนี้ครับ Nokkedon แบบมั่วๆ มา แปลกๆ ดี อร่อยบ้างไม่อร่อยบ้าง

ของที่ระลึกก็มี

ทริปท่องเที่ยวภายในตัวเมืองอาโอโมริก็จบลงแค่นี้ครับ โดยรวมแล้วคิดว่าเป็นเมืองที่มีสเน่ห์คืออยู่ติดทะเล มีสิ่งปลูกสร้างแปลกๆ เยอะ อาหารอร่อย แต่ในเมืองก็ไม่ได้มีสถานที่ท่องเที่ยวอะไรมากนัก เหมาะกับการแวะเวียนไปและใช้เป็นฐานในการท่องเที่ยวภาคเหนือของโทโฮคุนั่นเอง

ตอนนี้เราจะเริ่มเที่ยวป่าเขาธรรมชาติกันแบบจริงจังแล้วครับ เป้าหมายของเราคือทะเลสาบโทวาดะ (Towada-ko) ซึ่งเป็นทะเลสาบใหญ่ที่อยู่ใต้จังหวัดอาโอโมริลงมานิดหนึ่ง มีชื่อเสียงเรื่องลำธารโออิราเซะ (Oirase) ที่สวยงาม โดยเฉพาะช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่มีใบไม้เปลี่ยนสี

การเดินทางไปทะเลสาบโทวาดะค่อนข้างลำบากเพราะอยู่กลางป่าเขา ไม่มีรถไฟใด ๆ วิธีเดินทางมีอย่างเดียวคือรถบัสเท่านั้น

รู้จักทะเลสาบโทวาดะ

ทะเลสาบโทวาดะเป็นทะเลสาบใหญ่อันดับ 12 ของญี่ปุ่น ตัวทะเลสาบเกิดจากปล่องภูเขาไฟที่ดับแล้ว ทะเลสาบนี้อยู่ตอนเหนือของเกาะฮอนชู โดยจะอยู่ตรงกึ่งกลางเกาะพอดีถ้าเราวัดจากฝั่งซ้าย-ขวาของเกาะ ถ้านับพื้นที่จังหวัดจะอยู่ตรงรอยต่อของจังหวัดอาโอโมริ (Aomori) ที่อยู่ตอนเหนือสุด กับจังหวัดอาคิตะ (Akita) ที่อยู่ใต้ลงมาหน่อย

เนื่องจากมันเป็นทะเลสาบที่อยู่กลางป่าเขา แถวนั้นไม่มีเมืองใหญ่ที่เป็นรถไฟผ่านเลย การเดินทางจึงต้องเริ่มจากเมืองแล้วนั่งรถบัสเข้ามา ซึ่งมีอยู่สองสูตรคือ มาจากเมือง Aomori ที่อยู่ด้านเหนือของทะเลสาบ กับมาจากเมือง Hachinohe ที่อยู่ด้านตะวันออกของทะเลสาบ

ผมใช้วิธีตั้งต้นที่เมือง Aomori แล้วนั่งรถบัสย้อนลงมาครับ เส้นทางการวิ่งของรถบัสจะเป็นไปตามแผนที่ด้านล่างครับ ระยะทางประมาณ 60-70 กิโลเมตร แต่เนื่องจากเป็นการนั่งรถบนเขาคดเคี้ยว การเดินทางจึงใช้เวลาถึง 3 ชั่วโมงบนรถ!

เส้นทางรถจากอาโอโมริมายังทะเลสาบโทวาดะ มีจุดน่าสนใจระหว่างทางคือ ภูเขาฮักโกดะ (Hakkoda) ซึ่งมีรถกระเช้า Hakkoda Ropeway ขึ้นไปดูวิวจากบนภูเขาได้ (เว็บไซต์) และช่วงก่อนถึงทะเลสาบโทวาดะจะเป็นถนนเลียบลำธารโออิราเสะ ซึ่งเป็นไฮไลท์ของเส้นทางนี้เลย

วางแผนการเดินทาง

ตามปกติแล้ว นักท่องเที่ยวจะเดินทางจากอาโอโมริ เพื่อมานอนรับอากาศบริสุทธิ์ที่ริมทะเลสาบโทวาดะ พร้อมท่องเที่ยวในบริเวณใกล้เคียง เช่น เดินเขา ล่องเรือชมทะเลสาบ ฯลฯ จากนั้นจึงเดินทางกลับในวันรุ่งขึ้น

แต่เนื่องจากว่าช่วงที่ผมไปเป็นช่วงไฮซีซั่นครับ คนญี่ปุ่นเองก็อยากมาชมใบไม้ทองที่โออิราเสะกัน ทำให้ที่พักริมทะเลสาบโทวาดะถูกจองเต็มหมด ทางเลือกเดียวที่เป็นไปได้ของผมคือนั่งรถไป-กลับโดยไม่ต้องค้างคืน แล้วกลับมานอนที่อาโอโมริอีกคืนหนึ่ง

นั่นแปลว่าผมจะต้องใช้เวลาทั้งหมด 6 ชั่วโมงบนรถบัสเพื่อไปดูทะเลสาบ-ลำธาร!

เมื่อมีข้อจำกัดแบบนี้ จึงต้องวางแผนการเดินทางกันอย่างละเอียดครับ

ค่าโดยสาร

ก่อนอื่นเริ่มจากข้อมูลรถโดยสาร ซึ่งมีสายเดียวจาก Aomori ไป Towada คือเส้น JR Bus Tohoku Aomori Station-Lake Towada (ข้อมูลในเว็บเป็นญี่ปุ่นล้วน ใช้ Google Translate กันเอง)

• โบรชัวร์ของรถโดยสาร (ภาษาญี่ปุ่นล้วน) (PDF)
• ตารางค่าโดยสาร (ภาษาอังกฤษ) (PDF)

ถ้านั่งยาวจากสถานีอาโอโมริ มาสุดทางที่ทะเลสาบโทวาดะ (ป้าย Towadako) ค่าโดยสารจะแพงถึง 3,000 เยนต่อคน (คิดราคาตามจำนวนป้าย) ด้วยเหตุนี้เราจึงตัดสินใจว่าจะซื้อ JR Pass ที่ตีตั๋วเหมาในส่วนนี้ได้ (ในขณะที่ JR East Pass ไม่รวมค่ารถบัสตรงนี้ - บล็อกเก่าเรื่อง Tohoku Shinkansen)

ดังนั้นหากว่าเป็นคนไทยไปเที่ยว ก็คงมีสูตรเดียวที่เวิร์คคือใช้ JR Pass ไม่งั้นค่าใช้จ่ายส่วนของการเดินทางจะแพงมาก

เส้นทาง

เส้นทางการวิ่งของรถบัสพร้อมชื่อป้ายต่างๆ สามารถดูได้ตามแผนที่ข้างล่างนี้ (มีจากทั้ง Aomori และ Hachinohe)

ป้ายสำคัญๆ ที่ควรสนใจ

• Aomori Stationสถานีต้นทาง หน้าสถานีรถไฟอาโอโมริ
• Rope way stationรถกระเช้าขึ้นภูเขา Hakkoda
• (ระหว่างทางมีป้ายที่เขียนว่า onsen เยอะ แปลว่าเป็นออนเซ็นเอกชนบนเขา ที่รถบัสจะแวะรับส่งผู้โดยสารที่มานอนออนเซ็น)
• Ishigedoเป็นจุดเริ่มต้นของเส้นทางเดินป่าริมลำธารโออิราเซะ มีร้านอาหาร-ห้องน้ำอยู่ที่นี่
• Chyoshi-otakiน้ำตกไฮไลท์ของเส้นทางเดินป่า
• Nenokuchiเป็นจุดแรกที่เราจะเจอทะเลสาบโทวาดะ และจุดเริ่มต้นของลำธารโออิราเซะ มีอาคารที่พัก-ร้านอาหารสำหรับนักท่องเที่ยวอยู่นิดหน่อย
• Lake Towadaสถานีปลายทาง เป็นโซนบ้านพักตากอากาศริมทะเลสาบ

เนื่องจากผมไม่ได้นอนค้างที่ริมทะเลสาบ ดังนั้นจะเดินทางไปถึงแค่ป้าย Nenokuchi โดยตั้งใจว่าจะแวะขึ้นกระเช้าที่ Hakkoda Ropeway ด้วย

ตารางเวลา

ตารางเวลาของรถบัสจะเปลี่ยนไปตามฤดูกาล (ฤดูปกติ-ฤดูหนาว) โดยสามารถดูตารางที่เป็นปัจจุบันที่สุดได้จากหน้าเว็บของ JR Tohoku

ปัญหาของรถบัสสายนี้คือนอกจากแพงแล้ว มันยังมีรถน้อยด้วย โดยช่วงบ่ายมีรถที่ออกจากทะเลสาบโทวาดะกลับไปยังอาโอโมริเพียงแค่ 3 เที่ยวเท่านั้นคือรอบ 13:50, 14:55, 16:10 ตามลำดับ (คลิกดูภาพใหญ่ได้) นั่นแปลว่าถ้าผมพลาดรถขากลับแล้วก็คงได้นอนบนป่าเขาแน่ๆ ครับ

เท่านั้นยังไม่พอ เนื่องจากมันเป็นหน้าไฮซีซั่นครับ เราเลยไม่มั่นใจว่าคนจะเยอะน้อยแค่ไหน เท่าที่เช็คดู รถบัสมีที่นั่งจำกัดแต่ถ้าคนเยอะก็ต้องยืน แต่ด้วยระยะทางไกลพอตัวทำให้การยืน 3 ชั่วโมงอาจไม่ค่อยเวิร์คนัก (ไม่มีใครรู้ว่าสภาพการณ์เบื้องหน้าจะเป็นเช่นไร) ทำให้ผมต้องตั้งเป้าว่าจะนั่งรถเที่ยว 13:50 กลับอาโอโมริ เพราะถ้าหากว่าเกิดผิดพลาดอะไร (เช่น ตกรถ) จะได้ยังมีรถเที่ยว 14:55 คอยสำรองเอาไว้ด้วย

พอถูกจำกัดด้วยเวลาขากลับ ทำให้เวลาขาไปถูกจำกัดตาม

รถเที่ยวเช้าที่สุดที่ออกจากสถานีอาโอโมริคือ 7:50 ซึ่งจะไปถึงป้าย Nenokuchi ที่ต้องการในเวลา 10:20 (มีเวลาเที่ยวประมาณ 3 ชั่วโมงครึ่ง) แต่เนื่องจากเราตั้งใจจะไปขึ้นรถกระเช้าที่ Ropeway ด้วย ทำให้ต้องลงที่ป้าย Ropeway ก่อนในเวลา 8:44 และ "พยายาม"ทำเวลาเพื่อให้ขึ้นรถเที่ยวต่อไป (ผ่าน Ropeway ตอน 10:17 น.)

ตามแผนนี้จะไปถึงป้าย Nenokuchi ตอน 11:53 (มีเวลาเที่ยวประมาณ 2 ชั่วโมงเท่านั้นเอง)

เวลาช่วงนี้เราต้องการใช้ไปกับการเดินป่าเลียบลำธารโออิราเซะ ซึ่งถือเป็นไฮไลท์ของเส้นทางนี้เลย การเดินทางไม่มีอะไรยากเพราะเส้นทางเดินป่าจะอยู่ติดลำธารและถนน บางจุดต้องเดินบนถนน ซึ่งฝรั่งหรือญี่ปุ่นบ้าพลังบางคนก็เดินกันสุดทาง ใช้เวลากันราว 3-4 ชั่วโมง

แผนที่เส้นทางการเดินริม Oirase Stream (ช่วงต้น) (แผนที่ฉบับเต็มสำหรับคอเดินป่าตัวจริง)

ถ้ามีเวลาสักครึ่งวันก็คงไม่มีปัญหาครับ แต่ด้วยเวลาการเที่ยวที่จำกัดประมาณ 2 ชั่วโมง ดังนั้นแผนการเดินเที่ยวเลียบลำธาร Oirase จึงต้องจำกัดมากเพราะถ้ามัวแต่เดินมีตกรถแน่นอน (รถบัสญี่ปุ่นจอดตามป้ายเป๊ะ จะมาแนวรถวิ่งผ่านแล้วโบกแบบเมืองไทยก็คงไม่ได้) แผนการเดินทางสุดท้ายจึงกลายเป็นการนั่งรถไปลงที่ Nenokuchi ก่อน (ชมลำธารจากบนรถ) กินข้าวที่ริมทะเลสาบ แล้วเดินย้อนมาเรื่อยๆ เพื่อรอขึ้นรถกลับที่ป้ายก่อนหน้าหนึ่งป้าย Choshi-otaki หรือน้ำตก Grand Choshi Waterfall

จากแผนผังข้างต้นระบุว่าการเดินจาก Nenokuchi ไปยัง Grand Choshi จะใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง แต่เมื่อพิจารณาว่าเดินด้วยถ่ายรูปด้วย พักด้วย ก็น่าจะใช้เวลาเกือบชั่วโมง เมื่อรวมกับเวลากินข้าวริมทะเลสาบแล้วก็จะอยู่ในกรอบเวลา 2 ชั่วโมงระหว่างเที่ยวรถพอดี

นั่งรถ 6 ชั่วโมงเพื่อไปเที่ยว 2 ชั่วโมง? ใช่แล้วครับ ทรหดมาก (ก่อนไปก็หวั่นๆ) แต่ผลสุดท้ายก็คุ้มค่านะ

ล้อหมุน เริ่มนั่งรถจากสถานี Aomori

จบเนื้อหาภาคทฤษฎี เข้าสู่ภาคปฏิบัติกันสักทีครับ

เราต้องขึ้นรถบัสเที่ยว 7:50 น. โดยไม่สามารถซื้อตั๋วล่วงหน้าได้ เมื่อพิจารณาปัจจัยแวดล้อมว่ามันเป็นหน้า high-season แล้ว ก็ควรรีบไปแต่เนิ่นๆ เพื่อจองคิวรถ

โชคดีว่าโรงแรมอยู่หน้าสถานีรถไฟพอดี เดินออกมาจากโรงแรม 20-30 เมตรก็เจอกับป้ายรถบัสเลย (ป้ายเบอร์ 11) ออกมาช่วงประมาณ 7:30 น. ก็พบกับสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวมากตั้งแต่เช้ามืด

นั่นคือ "ลุงป้าญี่ปุ่นยืนต่อคิวเตรียมไปเที่ยว"คิวยาวเฟื้อย

เจอแบบนี้เข้าไปก็เงิบแต่เช้าเลยครับ แต่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากไปยืนต่อคิวต่อไป ยืนนับจำนวนคนในคิวดูแล้วก็หวั่นใจว่า กูไม่ได้ไปรถเที่ยวแรกแน่ๆ T_T

ใกล้เวลาออกเดินทาง รถบัสก็มาจอดเทียบท่า คุณป้าญี่ปุ่นก็เดินขึ้นไปทีละคน นั่งกันจนเต็มตอนที่ยังไม่ถึงคิวของเรา

คนขับก็ยืนชี้โบ๊ชี้เบ๊ บอกให้คนที่เหลือในคิว "ยืนรอตรงนี้"แล้วเขาก็ขยับรถออกไปหน่อยนึง ทันใดนั้นก็มีสิ่งที่เหมือนสวรรค์มาโปรดนั่นคือ "รถบัสอีกคัน"ขับเข้ามาจอดแทนที่คันแรก!!!

สรุปว่าหน้าไฮซีซั่น คนญี่ปุ่นเขาก็เตรียมพร้อมโดยมีรถมากกว่าหนึ่งคัน ขับตามกันไปในสล็อตเวลาเดียวกันครับ (รอดแล้วเว้ย)

ภาพถ่ายจากบนรถลงไปหน้าสถานีครับ (ป้ายเบอร์ 11)

รถวิ่งทั้งหมด 3 ชั่วโมง ทัวริสต์ที่ดีพึงเตรียมน้ำ ขนม อาหาร มาให้เรียบร้อย รถจะแวะพักกลางทางประมาณ 2 ครั้งให้เข้าห้องน้ำกัน

จุดแรกที่พักป้าย Kayano-chaya

JR Bus หน้าตาแบบนี้ครับ

จุดแวะเข้าห้องน้ำของ Kayano Chaya มีต้นใบไม้แดงอยู่ต้นหนึ่ง กลายเป็นจุดที่ทุกคนต้องมาถ่ายรูปกัน

มีขนมและอาหารขาย

พักประมาณ 10 นาทีก็นั่งรถกันต่อครับ นั่งมาถึงป้ายต่อมาคือ Ropeway หน้าตาดังภาพ เราตั้งเป้าจะมาขึ้นรถกระเช้าดูวิวที่นี่ ก็ลงที่ป้ายนี้ตอน 8:44 น. โดยประมาณ

ป้ายรถบัสเป็นกระท่อมเล็กๆ อยู่ด้านหน้าของสถานี Ropeway ครับ (เบอร์ A-21)

ตารางรถที่จะผ่านป้ายนี้ (ขาขึ้นเขาจากอาโอโมริไปทะเลสาบ) เที่ยวต่อไปคือ 10:17 น.

ไปถึงสถานี Ropeway แล้วก็ตั้งใจทำเวลาครับ เห็นมีลุงๆ ป้าๆ ญี่ปุ่นที่ลงรถของเราและรถคันอื่นก็เดินเข้าไปซื้อตั๋วขึ้นกระเช้ากันถ้วนหน้า แต่เดินเข้าไปก็เจอเคาเตอร์ปิดทำการพร้อมสาวๆ ขายตั๋วเดินวนไปวนมาอยู่ตรงนั้น

สักพักคนญี่ปุ่นที่มาก่อนหน้าเราก็เดินออกไปที่ลานจอดรถกันหมด ระหว่างที่กำลังงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น ภาพบนจอก็เขียนเป็นตัววิ่งภาษาอังกฤษชัดเจนครับ "กระเช้างดให้บริการเนื่องจากลมแรง" (ropeway has been suspended due to strong winds)

เจอมุขนี้เข้าไปก็อึ้งไปพักใหญ่ครับ ก่อนจะมานั่งเรียบเรียงความคิดแล้วได้ข้อสรุปว่า คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรอรถบัสเที่ยวต่อไป 10.17 น. ซึ่งก็อีกชั่วโมงกว่าเลยนะ ระหว่างนั้นก็มีรถทัวร์ญี่ปุ่นวิ่งเข้าออกตลอด ทุกคนก็ผิดหวังกลับไปเหมือนกันอย่างเท่าเทียม (1 คน 1 ผิดหวัง เท่าเทียมกัน)

ในเมื่อตรงนั้นไม่มีอะไรทำก็ออกไปเดินเล่นดีกว่า (มีญี่ปุ่นอีกกลุ่มที่มาด้วยกันก็เดินเหมือนเรา)

รอจนได้เวลาอันควร รถบัสเที่ยวต่อไปก็มาตรงเวลา เราก็เดินทางกันต่อครับ จุดแวะพักจุดต่อไปเป็นรีสอร์ตออนเซ็น (ลืมชื่อแล้ว) จอดให้เข้าห้องน้ำ 5 นาที มีสระน้ำกับดอกไม้แดงพอให้แวะถ่ายรูปเก๋ๆ

นั่งต่อมาอีกตามเวลา ระหว่างทางก็เจอวิวสวยๆ มากมาย ทั้งใบไม้แดง-ทอง

บึงน้ำ

ฝนตก ถนนลื่น

เริ่มเห็นลำธาร Oirase ขนานไปกับถนน และคนเดินกันพอสมควร

น้ำมีตลอดทาง เชี่ยวบ้าง สงบนิ่งบ้าง

จนมาถึงป้าย Nenokuchi ริมทะเลสาบ เป้าหมายปลายทางของเราตรงนี้

ป้ายตรง Nenokuchi มีอาคารบริการนักท่องเที่ยวเล็กๆ ร้านอาหารอีก 2-3 ร้าน และท่าเรือ บรรยากาศดีครับ ต้นไม้กำลังเริ่มสวย

แอบถ่ายคนญี่ปุ่น

ถ่ายเองบ้าง

เดินเที่ยวเสร็จก็กินอาหารกลางวัน ตรงนั้นมีให้เลือก 2-3 ร้าน ก็ใช้วิธีมั่วอย่างเดียว ร้านที่ลองชื่อ Negisiyaมีห้องพักให้บริการด้วย

ลุงเจ้าของร้านโบกรถได้ใจมาก เลยมาลองร้านนี้

เมนูในร้านเป็นญี่ปุ่นล้วน มีราเม็งขายด้วย แต่ลุงเจ้าของร้านแนะนำชุดปลา ก็เลยเอาวะ มารู้ภายหลังว่าชุดละ 2300 เยน แพงโฮก แต่อร่อยนะ กลับมาไทยค้นข้อมูลว่าเป็นปลา Himemasu ที่เลี้ยงในทะเลสาบ Towada สายพันธุ์เดียวกับแซลมอน เนื้อปลาจึงสีออกส้มครับ (การเพาะพันธุ์ปลา Himemasu ที่ Towada เป็นภาษาญีปุ่น ใช้ Google Translate แปลคร่าวๆ แต่ก่อนชาวบ้านเชื่อว่ามีมังกรฟ้าในทะเลสาบจึงไม่กล้าจับปลา กระทั่งมีการทำเหมืองละแวกนี้ ด้วยจำนวนคนงานกว่าสองพันคนซึ่งต้องการทานปลาที่สดใหม่ เลยเริ่มหาทางเพาะเลี้ยงผ่านอุปสรรคหลายครา สุดท้ายก็เพาะพันธุ์ปลา Himemasu ที่ Towada จนสำเร็จ)

ปลาพอกเกลือย่าง อาหารเด่นย่านภูเขา-แม่น้ำของญี่ปุ่นครับ กินแล้วอร่อยจริงทุกเจ้า

กินเสร็จแล้วก็เริ่มเดินตามแผน อันนี้เป็นต้นน้ำของลำธารโออิราเซะ (มันเป็นลำธารที่ไหลออกจากทะเลสาบนะครับ)

น้ำและต้นไม้ช่วงต้นลำธาร สวยงามมาก น้ำยังนิ่ง ต้นไม้สวย

ป้ายบอกระยะทางของเส้นทางเดินป่า พร้อมถนน

เดินเลาะริมน้ำมาเรื่อยๆ

บางจุดเค้าก็ทำฝายบ้าง

บางช่วงต้องเดินบนถนน

แต่ส่วนใหญ่เป็นทางกรวด ติดน้ำเลยครับ อากาศก็หนาวมาก ประมาณ 10 องศา เตรียมเสื้อหนาว หมวก ถุงมือ อุปกรณ์กันฝนกันชื้นกันมาดีๆ

ที่นั่งริมน้ำ

แนวตั้งบ้างครับ

น้ำเชี่ยว

คนญี่ปุ่นก็เดินกันเยอะ ฝรั่งก็มีบ้าง

น้ำตก Choshi Ootaki ซึ่งถือเป็นน้ำตกใหญ่ของลำธารแห่งนี้ คนถ่ายรูปกันเพียบ

ลองถ่ายแบบเปิดหน้ากล้อง

มุมข้างของน้ำตกครับ มีบันไดให้เดินจากถนนลงไปดูน้ำตก

มวลมหาทัวริสต์ ถ่ายรูปน้ำตก

คุณป้าญี่ปุ่น อุปกรณ์ครบมือ ถ่ายรูปน้ำตกกัน

นอกจากน้ำตกนั้นแล้วยังมีน้ำตกอื่นๆ อีกมากครับ

ทุกน้ำตกมีชื่อหมด

หลังจากน้ำตก Choshi ก็ได้เวลากลับ ไปยืนที่ป้ายรถบัสตามนัด แล้วก็ขึ้นรถกลับ โชคดีที่มีที่นั่ง แต่ป้ายหลังๆ จากนั้นก็มีคนขึ้นมาอีกเยอะ (คนไทยก็มี) ขึ้นๆ ลงๆ ตลอดทาง (คนญี่ปุ่นที่มาเที่ยวแล้วแวะนอนอ็อนเซ็นกลางทางก็มาก)

รถแห่เกี้ยวญี่ปุ่นที่เจอระหว่างทาง

น้ำตกอื่นๆ

จุดแวะพักระหว่างทาง จุดนี้เค้ามาแวะรับคนของรีสอร์ทเฉยๆ ไม่ให้เราลง แต่ต้นไม้แดงเชียว

นั่งรถยาวมาอีก 3 ชั่วโมง รถบัสจะแวะส่งคนที่สถานี Shin-Aomori ก่อนแล้วค่อยไปสุดทางที่สถานี Aomori ครับ (ขาไปไม่ผ่าน Shin-Aomori) ทำให้เสียเวลากว่าขามาอีกหน่อย

สรุปว่าการมาเที่ยวทะเลสาบ Towada และลำธาร Oirase รอบนี้คุ้มค่า เพราะมาเจอช่วงใบไม้เปลี่ยนสีพอดีๆ เป๊ะมาก (ไปช่วงปลายเดือน ต.ค. ภาพถ่ายช่วงเวลาอื่นๆ บริเวณน้ำตก Chyoshi-otaki) ถึงแม้จะนั่งรถกันทรหดหน่อย และถูกจำกัดด้วยกรอบเวลาของเที่ยวรถอยู่บ้าง (แถมยังไม่ได้ขึ้นกระเช้าอีกต่างหาก) แต่สุดท้ายแล้วก็ถือเป็นทริปธรรมชาติสวยงามชั้นยอดอีกทริปหนึ่งที่ไม่ควรลืมเลือน